🎄 Z Tej Biednej Ziemi Tekst

Z TEJ SMUTNEJ ZIEMI... (LIRYCZNA KOMPOZYCYA) Patrz — nad urwiskiem pędzi tłum W tanecznem, wartkiem kole — Uboczą idzie smreków szum, Potoki huczą w dole... Narodu ciżba, ludu moc Szalonem kołem pędzi — Śmiertelna jakaś, cicha Noc Zawisła u krawędzi... I jedno skrzydło czarne wzdłuż Po niebie rozpostarła, A drugie pod się biorąc — tuż O skały je oparła... I tak w milczeniu, pełna dum, Stanęła nad urwiskiem. U stóp jej czernią zaległ tłum, Kotłuje się mrowiskiem I w rozpętaniu ślepych mas Szalonem kołem pędzi — A przed nim zwolna stąpa Czas I mierzy dal krawędzi... Widzisz na stoku czarny las? Jak długo stoi, kto wie... Stoi tak, jak przed wiekiem stał — I nikt z żyjących już ci nie opowie, Kto go tam siał... ✽ Hej!... nad urwiskiem pędzi tłum W tanecznem, wartkiem kole — Uboczą idzie smreków szum, Potoki huczą w dole. Szatański jakiś tworzy wir Ta roztańczona rzesza, A noc rozplata ciemny kir I dołem go rozwiesza... „Zapomnieć! dalej! wartko! w skok! Niech ziemia się rozdudni!... Rozbity piersią, padnie mrok I noc się wypołudni...“ „Zapomnieć trosk i łez i krwi, Ho, dalej! bez pamięci!“ Naród z proroków bożych drwi, Igrzyska stare święci. „Hej, ognia! ognia! Palcie stos! Niech bogom strzeli w oczy!...“ Huczy wezbranej fali głos Daleko po uboczy... I stał się każdy krzak ogniskiem, Płomieniem jałowiec — Zda się: pasęcy nad urwiskiem Idzie kerdel owiec, Owiec ognistych... Przez ubocz stromą i pastwiska Kędyś daleko Rozchodzi się i rośnie w szałasy. Które, zwolna pasęcy idąc, pokryły się w lasy, Doznaku — Jeno dymy za nimi się wleką, Jakby przy każdym krzaku Pasterze niezgaszone odeszli ogniska... ✽ ✽ ✽ W dolinach mgły... Na nieprzejrzanej ziem przestrzeni Białe się morze przelewa i pieni I tak się cicho z bezmiary kołysze, Jak od błękitów spadające wisze... Wiatr po niem tańczy i grzywiaste lwy Porywa, wstrząsa, obala i ciska, W toń białą rzuca i grzbiety im gnie, Do piersi fale miłośnie przyciska, Obraca niemi, wiruje i mknie Z nieznanej dali w nieznaną dal... Dziwna igraszka fal Na smutnych mgławic szarym oceanie! Skąd zatopionych gór skaliste szczyty Widnieją słońcu — niebosiężne granie — Wyspy umarłych, chowające byty W grobowcach skalnych... W pozłocistej dali, Gdzie od błękitu odcina się brzeg Słońce się krwawo zimnym ogniem pali, Po wierchach topi wiekuisty śnieg I płomienistem wytacza się kołem... Dołem, Na szarzejącej równi białej, Mgły-samotnice, ciche, opuszczone, Błądzą i wiatru płaczą... Włos rozwiały, Nie wiedzą, smutne, w którą lecieć stronę. W rozpaczy białe wyciągają szyje Do słońca, co się poza wierchy kryje. Wyszło... Z obawy, że im znowu pierzchnie, Pochwyciły się za ręce i lecą Białe, pierzaste, jak łabędzie świecą — Całe ich stado powietrzem falisto Płynie, aż słońce od ich skrzydeł mierzchnie, Mży i rzewnością otacza się mglistą, Łagodnym smutkiem idącą w przestworza... W dolinach szare łamią się powierzchnie I rozstępują się, jak wody morza W pełną księżyca noc, kiedy urokiem Gwiazd przyciągnięte fale się podnoszą. I rozdzieliły się w kopiaste kłęby, Które się zwolna ponad ziemią toczą. Suną i suną, osłonięte mrokiem, Mkną przyczajone, a blaski je płoszą I pędzą dalej a dalej uboczą... Aż się pokryły w zagłębie i jary, Lub się w powietrzu rozwiały, jak mary. I na tę ziemię łez i wiecznych cieni, Ziemię płaczących brzóz, jodeł i sosen, Gdzie ludzie dawno zapomnieli wiosen, Gdzie głód się rodzi i owies zieleni — Na tę nieszczęsną, skamieniałą ziemię Spłynął brzask ranny... Od przeczystej zorzy Iskry padają w zadymione szyby Chat poczerniałych i szarych lepianek, Budząc do życia to nizinne plemię. Na wyrkach swoich dźwigają się chorzy, Starcy omszali, jak miesięczne grzyby, Wyłażą z chałup witać biały ranek; I młodzi śniade wychylają lice, Patrząc, jak światło mknie przez okolicę, Jak się po roli wzdłuż smugami kładzie. A w pełnym blasku wszystkie te postaci Są, jako grusze w zacienionym sadzie. Są, jako blade, ziemniaczane naci, Które w piwnicy wilgotnej przed wiosną W nocy się kłują i bez słońca rosną. Na ugor pusty, podobny cmentarzom, Pasterz wypędził bydło, niech po trawie Znikłej żywności szuka... Smutne owce Zbierają grzyby i gryzą jałowce. A on, pacholę, siadł... Trzy lata prawie, Jak ten urok minie, służy gospodarzom, To jest od czasu, jak mu jeść nie dali W chałupie, mówiąc, żeby robił na się, Żeby szedł komu paść... Poszedł i pasie. Nigdy się na nic przed nikim nie żali, Codzień o brzasku i o jednym czasie Wygania w pole; a gdy słońce wschodzi, Klęka przy bydle i mówi pacierze, A potem śpiewa wciąż na jedną nutę. Czasem go tylko cicha zazdrość bierze, Gdy trawa szczypie nogi zimną rosą... Jak to jest — myśli — i jak się to godzi, Że bydło w ciepłe racice obute, A on wciąż za niem musi chodzić boso? Siadł — bose nogi podwinął pod siebie I okiem słońce prowadzi po niebie, Licząc, daleko jeszcze do południa... W kotlinach szara ziemia się zaludnia I szmer się cichy po polach przenosi Gwarem pszczół, trzmieli i chrabąszczów polnych. Nie słychać piosnek, ni śmiechów swawolnych, Jeno deszcz gwary, cichy, nieustanny, Co zaciśnięte wargi łzami rosi. Wyszli na pola, wyszli w czas poranny — Każdy w zagonie swoim wązkim grzebie, Każdy kroplistym oblewa się potem, I każdy prawie myśli tylko o tem, Skądby tu więcej przygrzebać dla siebie Tej ziemi pustej... Kobiety i dzieci I niedorostki i starcy schyleni — Wszystko się rusza na ziemi wilgotnej, Wszystko dziękuje Bogu, że im świeci I sercem błaga, by dał jęczmień pleni I pełny z niego owoc pięciokrotny, By nie przeciągnął żniw aż do jesieni I w gniewie swoim nie dał zbiórki słotnej, By w dzień pogodę zsyłał, w nocy deszcze, By dawał zdrowie, moc — i więcej jeszcze. Tak polecając Opatrzności nieba Wszystko, co mają na tej ziemi pustej — Nie pożywają codzień swego chleba, Ale głód żują zsiniałemi usty... O, łez kraino! O, ty smutna ziemio! Oto nad tobą w chmurach bogi drzemią I o wieczności, zamyśleni, marzą... Gdybyś im ściętą w lód stanęła twarzą W promieniach oczu — ujrzeliby w tobie, Przez pryzmat patrząc jasny i słoneczny, Wieczność, zakrzepłą w lód, Rozpacz i wieczny Smutek — z Niewoli urodzony w grobie. Na łąki, pola i ugory skalne Białością spływa Cisza południowa. Ciepłe od skrzydeł roznosi powiewy, Po drzewach wiesza ramiona upalne I w cienie jodeł skroń gorącą chowa. Znieruchomiały jałowce i krzewy, Ucichły suche badyle i osty, Trawy bez szeptów rosną — zda się, czują Tę białą Ciszę, idącą po ziemi. Jeno pajęcze muszki owdzie snują Szarą nić życia i, wiszące mosty Na wiatr z mozolnie powikłanej przędzy Kładąc, nie wiedzą, że jutro, czy prędzej Deszcz je zatopi może razem z niemi... Na łąki, pola i tłoki skaliste Płynie za ciszą spokój nieprzerwany, Jakieś od mogił milczenie wieczyste, Żałość błękitna, żal w niej zakochany I dziwnie rzewne jakieś zadumanie. Idą po ziemi i na każdym łanie Siadają spocząć, jak spoczywa starość Na grobach dawnych... Gdzie spojrzeć przed siebie — Nic — jeno martwa i milcząca szarość, Nic — jeno pustka wielka, nieskończona, Z oczodołami utkwionymi w niebie. Nic nie zamąci głuszy. Czasem wrona Zakracze, kiedy nad tą ziemią leci W kraj, gdzie i ptactwu dłużej słońce świeci. Na łąki, pola i puste zagony Płyną za białą, południową ciszą Umarłe pieśni... Ludzie ich nie słyszą, Nie wiedzą o nich... A przedziwne tony Grają po trawach, szeleszczą po zbożu, Jak pieszczotliwy szept dziecka przy łożu Umierającej matki. Gdzie dolecą — Tam łzy, po listkach spadając, zaświecą I lekkie w ziemi skryją się westchnienia. Skon południowej ciszy... Zimne drżenia Przechodzą polem... Kołyszą się liście Traw i włosiste pochyla się zboże, Jakby odczuło skądś dalekie przyjście I włosy chciało słać przed stopy boże... Wśród łanów sennych i sennych ugorów, Wśród tej bezmiernej pustki i bezkresnej, Jakby dalekie zaświatów zjawisko — Nakształt mgły wiotkiej, zwiewnej, bezcielesnej, W otęczy szarobłękitnych kolorów Przepływającej ponad ziemią nizko — Widnieje w słońcu, przeźroczyście biała Postać Chrystusa... Ramionami swemi Piersi przyciska, jakby z mogił wstała I niezakrzepłe miała w sercu rany. Jak nędzarz świata, który na tej ziemi Niema i kąta, gdzieby głowę skłonił — Tak Syn człowieczy schodzi na kurhany, Na groby, które pył wieku osłonił, Na tę krainę łez i wiecznych cieni, Krainę smutną brzóz, jodeł i sosen, Gdzie głód się rodzi i owies zieleni, A ludzie dawno zapomnieli wiosen. Schodzi na pustki, ugory i niże Z wielką białością południowej ciszy, Z wiecznym spokojem dusz, niosących krzyże, Z umarłą pieśnią której nikt nie słyszy. I po tej ziemi idzie przez pustkowie Martwe — w dal jakąś nieskończenie wielką, Za którą leży mrok... Na złotej głowie Łza Matki jego zastygła kropelką I błyszczy w słońcu, jak na tęczy rosa. Włosy wiatr mąci... Od każdego włosa Smugi się złote na ramionach kładą; Bladoróżowe z nich padają zorze Na twarz wychudłą, bolesną i bladą I rozświetlają, jak słońce, gdy złoci Białe, na liściach rozwieszone płótno. Oczy anielskie, z których błyszczy morze Łez i jezioro nadludzkiej dobroci, Patrzą w bezkresną dal — bezmiernie smutno... Rzędem jałowce zasępione siedzą I ośniedziałe zboże się kołysze, Gdy Syn człowieczy znędzniały i bosy Wśród głuchej pustki idzie wązką miedzą. Wstają ku Niemu wiatrów towarzysze: Łzawa Niedola, rozpuściwszy włosy, Jak siny obłok przez powietrze leci; Wychudła Nędza wlecze się po tłoku I z niemą prośbą wyciąga swą szyję. Ból się w jałowcach po za cieniem kryje, Lecz jęk zalata hen — i ogień świeci, Jak fosforyczne próchno, w Jego oku. A ciemna Rozpacz z wiatrem się szamoce I ręce łamie nad głową i wyje, Jak zawierucha pól w zaduszne noce. Za odchodzącym w dal wołają: „Chryste!...“ I wyciągają w przestrzeń swe ramiona, Tam — gdzie mgławice kręcą się wieczyste, Gdzie się poczyna pustka nieskończona... A On tym smutnym i cierpiącym srodze Samotne krzyże wskazuje po drodze I niezastygłe jeszcze w dłoniach rany I wydeptane ścieżki na kurhany. I gdy tak smutny w milczeniu przechodzi Łany ziół pełne, chwastów i kąkolu — Widzi na pustem i odludnem polu, W miejscu, gdzie na krzyż droga się rozchodzi, Poszytą w żółty mech — kapliczkę z drewna. Przy niej człowieka, klęczącego w pyle: Modlitwa jego prosta jest i rzewna. I, niewidziany, staje niemą chwilę, Żałośnie patrząc, jak Dusza, gdy wodzi Okiem po świecie obcym, bezrozumnym. I niepoznany — w smutku swym — odchodzi. Z poza drzew biały, drewniany kościółek Kłania się wieżą, którą lotem szumnym Obiega stado kawek i jaskółek. Nadchodzącemu otwiera się drzwiami, Z których wylata chmurą woń kadzidła I gorzki zaduch zwartych w ciżbę ludzi. Z tych część wprawnemi modli się wargami Do oprawnego w ołtarz malowidła, Druga część drzemie, a reszta się budzi, Gdy sygnałowy dzwonek się rozlegnie I ziewa, jak to czynią ludzie prości, Kiedy się nudzą... Nikt nie myśli o tem, Że Syn człowieczy, zrodzony w nizkości, Na ziemię schodzi — nikt kolan nie zegnie Przed Synem bólu, stojącym u progu, Od wieków istnym w zadumań kościele, Gdzie lny i zboża kładą się pokotem, A bożej męki kwiat posadzki ściele. I przyszedł Chrystus mimo — idąc dalej — Nieznany ludziom, obcy temu Bogu, Którem u świece lud w ołtarzach pali. I coraz więcej łez do serca spływa I coraz wyżej falami się spiętrza — Gdy idącemu życie się odkrywa, Gdy mu się stają widne chałup wnętrza. Widzi gromady zajadłe i wściekłe, Wzajem na siebie podnoszące ręce, Postaci straszne, czarną krwią ociekłe, Twarze zsiniałe i napół zwierzęce. Rodziny widzi, które dzień odchodzi Przy kłótni, a noc przy bitce spotyka. Widzi, jak córka własną matkę głodzi, A syn rodzica do chlewa zamyka — Słyszy przekleństwa, rzucane na dzieci I na swych ojców, którym już nie świeci Pamięć niczyja... Litanje złorzeczeń, Z ust do ust prawie idące od wieków, Jak stare mity... Wszystkie te rozpacze Głodzonych jaskiń, próby odczłowieczeń, Fale czerwone spadających ścieków — Słyszy i widzi... I łzą odkupienia Czystą, serdeczną w swojem sercu płacze — Nie nad złem wielkiem, co się rozprzestrzenia, Ale nad nędzą, która to zło rodzi. I w takim smutku osiedla przechodzi, Jak Żal, co nigdy odpoczynków nie miał, Stare cmentarze opłakując rzewnie, Aż wreszcie — świeże widząc groby, że w nie Żywi się kładą w rozpaczy — oniemiał, I odtąd idzie w smutku swym i głuszy Za trumną własnej, oniemiałej duszy. Głowa na piersi znużona opada; I staje Mu się twarz widmowo blada, Gdy krew do serca uchodzi po kropli; A włosów strączki w kształt lodowych sopli, Deszczem płynących w południa gorącu, Perlistym potem ociekają w słońcu. I we mgle potu, gdy idzie przez łęgi, Tworzą się z pereł smużne światłokręgi — Stubarwne tęcze wiszą Mu nad głową. A gdzie na trawę stąpi nogą bosą, Tam krew się miesza z przeźroczystą rosą, Znacząc śladami tę drogę krzyżową. Zapatrzon w księgę żywotów okrutną, Pod łez ciężarem częstokroć upada. Wówczas Mu ziemia jękiem opowiada Żywota swego epopeję smutną: Ile grobowców szatą swą okrywa, Ile ciał martwych bez trumien spoczywa Pod jej opieką... Ile krwawych wschodów Przeżyła senna... Ile już narodów Deptało po niej, sądząc, że umarła — Jakie tu nad nią walk wisiały dymy I jakie deszcze spadały ogniste, W krwawych potopach dając jej ochłodę... „W cichości znoszę ukochania mękę, Stróżując grobów“ — szepce. — „Lecz, o Chryste! Czy mnie ukocha pokolenie młode?“ A On, powstając, w mrok wyciąga rękę I rzecze smutno: „Ukochało cienie...“ I na powietrzu krzyż nad ginącemi Czyniąc — odchodzi... A jęk smutnej ziemi, Rozdzierającej w żalu mgieł odzienie, Płacze w Nim samym dokoła i wszędzie... I czuje sercem, że na tej tu ziemi Niema spoczynku dlań — bo gdzie usiędzie, Wyjdą ku Niemu skargi, łzy i modły, I wszystkie krzywdy przypełzną pod nogi I wszystkie płacze zejdą się wieczyste I poczną wołać: „Oto nas zawiodły Jasne nadzieje; oto nas i Bogi Już opuściły... Chryste! ratuj, Chryste!...“ A On wołania te słysząc płaczliwe, Skonałby z żalu i osrebrzył lice, Spokojem martwych patrząc w nieszczęśliwe, Jako się patrzą lodowe księżyce. Na tej tu ziemi łez i wiecznych cieni, Ziemi płaczących brzóz, jodeł i sosen — Gdzie ludzie dawno zapomnieli wiosen, W jesienie własnych smutków zapatrzeni, Na ziemi smutnej opuszczonych łanów, Ziemi omszałych mogił i kurhanów — Spoczynku nie ma... I nigdzie nie spocznie Chrystus, po grobach smętnych idąc dalej W kraj widnokręgów, szarzejących mrocznie, Kędy tęsknota błędne ognie pali... I przy zachodzie zórz, krwawiących szczyty, Wstępuje Chrystus na górę olbrzymią, Stromą i pustą, skąd widok odkryty Na obszar niemy... Kaskady się dymią U stóp, a dalej sino-łuskie węże Błękitne rzeki wiją się daleko, Gdzie wzrok spienionych paszcz ich nie dosięże... Mgły ponad niemi powietrzem się wleką I, jak znużone wędrówkami ptaki, Chmurami wodne obsiadają krzaki... W dolinie — miasto rojne, jak mrowisko, Dalekie, mroczne, a zdaje się blizko Wieżami sięgać; zielone kopuły Słońcami patrzą ku zorzy zachodu. Po dachach szarych dymy się rozsnuły... I patrzącemu zwolna w myślach wstaje Wizya senna umarłego grodu... Święte bóźnice i oliwne gaje I palm ogrody stają przed oczyma — Lecz serca Jego już nie uwesela Piękna — nad wszystkie córy Izraela Piękniejsza — pani miast, Jerozolima. Bo zdaje mu się, że stoi na szczycie Głuchej Kalwaryi, usłanej obficie Grobami ofiar. A u stóp, w dolinie, Cedron falami czerwonemi płynie... I łzą boleści zachodzą Mu oczy, Gdy patrzy w rzekę, co fale krwi toczy — I wielkim smutkiem ciemnieją Mu lice, Gdy okiem idzie przez rojne ulice... Nic — nic po wiekach... To samo, to samo... Widzi kapłanów, wychodzących bramą Z onego domu, gdzie mieszka Rozpusta, Faryzeuszów, mówiących przez usta Kłam i fałszywe dających przysięgi. Widzi ich, ciżbą idących z kościoła, Wielkie na ręku dźwigających księgi, Z bojaźnią bożą patrzących dokoła, Jako zbrodniarze, gdy ich się zawoła Wprost po imieniu. Patrzy na ich lice, Kiedy z uśmiechem kupców i kramarzy Wchodzą do sklepów i w cuchnącym szynku Saduceuszom czynią obietnice W zamian za złoto... Widzi tych handlarzy — I cudzoziemskie kohorty na rynku, I mieszczan widzi, wznoszących mozolnie Z dobrego serca i własnej ochoty Ku wiecznej chwale swej — pomnik Głupoty I ten sam nędzny, żyjący niewolnie Tłum głodnych ludzi, spieszący na połów Ryb — i zgarbionych, dźwigających młoty, Kopaczy ziemi skalnej — i tych cieśli, Którzy Mu z prostych serc świątynie wznieśli. Widzi ich wszystkich... A wśród nich — o dziwo! Najgorliwszego ze swych apostołów Groźnego Pawła, mówiącego żywo Ogniste słowa, które niby ołów Padają w serca... Widzi, jako z fali Tworzy się rzeka, wezbrana otuchą, Kłębi się, toczy, opadając głucho Na brzegach jezior... A w zamrocznej dali Przez topniejące, purpurowe zorze Widnieją krzyże . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . I widzi sam siebie Tam — pośród tłumu, na biednej ulicy W głos mówiącego ludziom słowa boże O przyjść mającem dusz wybranych niebie, O Ducha swego wiecznej tajemnicy, O prawach serca, nieznanych ludzkości, O wspólnym dziale prac i o miłości... I widzi siebie, pojmanym za wiarę, Którą wygłasza, oddanym sądowi, Przed którym świadczą płatni najemnicy: Że w mowach swoich gromi bogi stare I lud buntuje przeciwko rządowi... I widzi siebie, biczowanym srodze I prowadzonym wśród tłumów za miasto... Gdy upodleni plwają Nań bluźnierce, Jedna niewiasta, na krzyżowej drodze Stając, łzy roni. Tej rzecze: „Niewiasto! Krzyżem ci będzie twoje wielkie serce...“ Na oną górę, gdzie stoi, Go wiodą — A On wyciąga do Siebie ramiona — Wciela się w Jedno — zawisa na krzyżu — I kiedy kropla krwi spłynęła z wodą Na skroń niewiasty, stojącej w pobliżu, Ze łzą cichego przebaczenia — kona... A Duch się Jego rozpływa powoli W błękitną ciszę pogodnych wieczorów, W umarłe pieśni, grające po roli — W ten cichy smętek pól, łąk i ugorów, W rzewność na grobach świeżych rozmodloną, W mglistą, posępną, jesienną szarotę — I płynie w bezmiar pustką nieskończoną, By znowu ciałem wrócić na Golgotę... ✽ ✽ ✽ A po tej ziemi, po tej smutnej ziemi Idą samotni Chrystusa uczniowie, Idą pokorni i cisi i niemi, Rozmiłowani w objawionem Słowie. Zielona Gwiazda jaśnieje przed nimi, Rosy poświęceń dają laury głowie. Ukochali Go, jak swego Rodzica. W Nim ukochali życie swe tułacze — Ten cichy smętek łanów i ugorów, Tę melancholię, co pola przesyca, Te dziwne jakieś po mogiłach płacze, Tę rzewność słodką gwieździstych wieczorów, Tę białość wielką południowej ciszy I owe pieśni, których nie usłyszy, Kto nie ma duszy na cierpienia tkliwej. I schodzą za Nim na pola i niwy, Na tę krainę łez i wiecznych cieni, Krainę smutną brzóz, jodeł i sosen, Gdzie głód się rodzi i owies zieleni, A ludzie dawno zapomnieli wiosen. I schodzą za nim na pola i niże Do mokrych chałup, zatopionych w biedzie, Póki ich droga smutna nie zawiedzie Do miast — po chłosty, więzienia i krzyże. ✽ ✽ ✽ Świat stygnie. Wnętrze ziemi gorejące Kostnieje w lód. Zwolna śmiertelny sunie chłód Na szarzejące ziem powierzchnie... Lodowy dzwon Grające dźwięki przenosi na słońce — I odlatują stada wron Z tej ziemi, zanim dzień zamierzchnie... ✽ ✽ ✽ ...A nad urwiskiem pędzi tłum W tanecznem, wartkiem kole — Uboczą idzie wiatrów szum, Potoki huczą w dole... Narodu ciżba, ludu moc Szalonem kołem pędzi — Już nad głowami zwisła Noc, Czas usiadł na krawędzi... Dokoła zamrok wzdłuż i wszerz Otoczył ludzkie plemię... „Ty, Boże, z nieba ogień skrzesz — Niech padnie tu na ziemię!...“ I pękły chmury — wypadł grom, Oślepił tłumne rzesze — Ziemia dygoce — skały drżą, A piorun ogień krzesze... Z rozdartych krwawo, czarnych łon Wylata błysk za błyskiem — Naród szaleje: „Śmierć i skon!“ I tańczy nad urwiskiem... „Na śmierć! Na zabój! Rozpacz! Szał!“ Narodzie, szalej, szalej!... Cha! cha! — i strzępy krwawych ciał Po skałach tańczą dalej... ............ ............ Cisza i spokój. Martwy sen, Świt na wierzchołki wyszedł gór — A nad urwiskiem, hen, Na zaginionej, wązkiej perci Usiadł ponury anioł śmierci I krew strzepuje z czarnych piór.

Co miało być środkiem, stało się celem dla siebie, władcą i panem. Spoisty granit mego bytu począł się rysować i kruszyć. Zmysły, które miały posłużyć ku doskonalszemu doborowi płciowemu, by nowy i doskonalszy rodzaj wytworzyć, poczęły być samoistne, jęły się z sobą łączyć i pętać nierozerwalnie. ^{- SĹ‚owa: 1. Z tej biednej ziemi, z tej Ĺ‚ez doliny TÄ™skny siÄ™ w niebo unosi dĹşwiÄ™k. O Boskie Serce, skarbie jedyny, WysĹ‚uchaj grzesznych serc naszych jÄ™k! Nie chciej odrzucaÄ‡ modlitwy tej, Bo Twej litoĹ›ci bĹ‚agamy w niej. Serce Jezusa, ucieczko nasza, Zlituj siÄ™, zlituj nad ludem swym! 2. Ku Tobie oczy zalane Ĺ‚zami Z wielkÄ… ufnoĹ›ciÄ… zwrĂłcone sÄ…; Ty siÄ™ zlitujesz pewnie nad nami, Bo Ty nie gardzisz pokuty Ĺ‚zÄ…. Ku Tobie Ĺ›lemy bĹ‚agalny gĹ‚os: Ach, odwrĂłÄ‡ od nas karania cios! Serce Jezusa, ucieczko nasza, Zlituj siÄ™, zlituj nad ludem swym! 3. To prawda, Panie, ĹĽeĹ›my zgrzeszyli, Ĺ»eĹ›my Ci wiele zadali ran. Ĺ»eĹ›my na litoĹ›Ä‡ nie zasĹ‚uĹĽyli. AleĹ› Ty dobry Ojciec i Pan! TyĹ› za nas wylaĹ‚ najdroĹĽszÄ… Krew, Zalej niÄ…, zalej sĹ‚uszny SwĂłj gniew, Serce Jezusa, ucieczko nasza, Zlituj siÄ™, zlituj nad ludem swym! 4. W Tobie, o Serce KrĂłla naszego, Ĺšwieci nam sĹ‚odkich nadziei blask, Ty nie odrzucisz ludu swojego, TyĹ› niezgĹ‚Ä™bionÄ… przepaĹ›ciÄ… Ĺ‚ask. A naszÄ… nÄ™dzÄ™ tak dobrze znasz, My bardzo biedni, o Panie nasz! Serce Jezusa, Ucieczko nasza, Zlituj siÄ™, zlituj nad ludem swym! Katalog tekstĂłw piosenek ABCDEFGHIJKLMNOPRSĹšTUVWYZ OgĂłlnie: 1584 adwentowe (40)kolÄ™dy i pastoraĹ‚ki (215)wielkopostne (164)wielkanocne (36)dzieciÄ™ce (201)patriotyczne (18)religijne (483)turystyczne (337)ludowe (19)biesiadne (1)z filmĂłw (9)hity (39)powstaĹ„cze (22) Pan Samochodzik - Spoko LokoKubeczek - Spoko LokoTaĹ„ce poĹ‚amaĹ„ce - Spoko LokoNasze podwĂłrko - Spoko LokoMaĹ‚y domek - Spoko LokoChĹ‚opcy silni jak stalTen jeden wers - EkipaSzlafroki - Ekipa ft. Janusz WalczukDobry Mood - EkipaNa zajawce - EkipaJa to tak czuje - Ekipa ft. - EkipaZaebiĹ›cie - Ekipa ft. QryZygzak - Ekipa ft. JacuĹ›Litania do NajdroĹĽszej Krwi Chrystusa PanaKoronka do MiĹ‚osierdzia BoĹĽegoI wanna be your slave - ManeskinDisney - KizoNapad na bank - Ekipa ft. RoxieKiss Cam - Mata}

Te ziemi biedn gdzie lasy piaski - Tekściory.pl – sprawdź tekst, tłumaczenie twojej ulubionej piosenki, obejrzyj teledysk.

Z tej biednej ziemi. Zespół Pieśni i Tańca Ziemi Hrubieszowskiej. Teksty piosenek (9925) Znajdziesz u nas niemalże każdy interesujący Cię tekst piosenki

Nieraz dziewica czysta i smutkami blada Dlatego, że spadł jeden liść u serca kwiatu, Nie śmie kochać i daje ,pożegnanie światu, I do mogiły idzie nigdy nie kochana. Slowacki - Balladyna (pdf) - plik 'Słowacki > S'. Inne dokumenty: Słowacki, S, EBOOK, EBooki, ziomek72.

naszej ziemi spiewamy - Tekściory.pl – sprawdź tekst, tłumaczenie twojej ulubionej piosenki, obejrzyj teledysk.

Z Tobą mój duch nie ustanie Z Tobą wszystkiemu podołam Szukam codziennie Twej Twarzy Wracam w tę noc pod Twój dach Teraz już wiem jak Cię kochać Przyjm moje „teraz”, o Panie Dziś rozpoczynam od nowa Bo kochać to znaczy powstawać Kochać to znaczy powstawać. Organy w kościele św. Gertrudy w Darłowie (zachodniopomorskie

Polecam słuchanie w słuchawkach.1. Z tej biednej ziemi, z tej łez doliny,Tęskny się w niebo unosi dźwięk.O Boskie Serce, skarbie jedyny,Wysłuchaj grzesznych

gs7ipu48kc.pages.dev/952

gs7ipu48kc.pages.dev/904

gs7ipu48kc.pages.dev/60

gs7ipu48kc.pages.dev/739

gs7ipu48kc.pages.dev/752

gs7ipu48kc.pages.dev/695

gs7ipu48kc.pages.dev/495

gs7ipu48kc.pages.dev/873

gs7ipu48kc.pages.dev/750

gs7ipu48kc.pages.dev/496

gs7ipu48kc.pages.dev/639

gs7ipu48kc.pages.dev/823

gs7ipu48kc.pages.dev/277

gs7ipu48kc.pages.dev/658

gs7ipu48kc.pages.dev/604

z tej biednej ziemi tekst