Adam Mickiewicz był samotnikiem, zwłaszcza jako dziecko. 2. Pisarz ten był także dzieckiem kapryśnym i skłonnym do smutku – zamiast do zabawy z rówieśnikami, skłonny był raczej do zaszycia się w kącie i płaczu. 3. Jako dziecko sam przyznawał się, że wyczuwa w sobie predyspozycje do jasnowidzenia. 4.
Ta pomoc edukacyjna została zatwierdzona przez eksperta!Materiał pobrano już 386 razy! Pobierz plik nasz_wieszcz_adam_interpretacja już teraz w jednym z następujących formatów – PDF oraz DOC. W skład tej pomocy edukacyjnej wchodzą materiały, które wspomogą Cię w nauce wybranego materiału. Postaw na dokładność i rzetelność informacji zamieszczonych na naszej stronie dzięki zweryfikowanym przez eksperta pomocom edukacyjnym! Masz pytanie? My mamy odpowiedź! Tylko zweryfikowane pomoce edukacyjne Wszystkie materiały są aktualne Błyskawiczne, nielimitowane oraz natychmiastowe pobieranie Dowolny oraz nielimitowany użytek własnyTadeusz Różewicz o romantycznych wieszczach. Interpretacja wierszy Nasz wieszcz Adam i Jul Słowacki – wersja online. Autor: Barbara SzargotLista dostępnych materiałów powiązanych z hasłem Nasz Wieszcz Adam Tadeusza Różewicza: Tadeusz Różewicz o romantycznych wieszczach. Interpretacja wierszy. w Polsce. Nasz Wieszcz Adam Adam Mickiewicz miał wydatne rysy twarzy nos małe oczy na głowie nosił grzywę siwych. Znasz odpowiedź na pytanie: Dokonaj analizy interpretacyjnej wiersza „Nasz wieszcz Adam” autorstwa Tadeusza Różewicza.? Kliknij i obraz popularnej recepcji konfliktu sygnalizował już Tadeusz Różewicz w wierszu Nasz wieszcz Adam. Utrzymany w stylu „humoru vs Mickiewicz – odwieczny konflikt wieszczów utrwalony w memach. Adam Mickiewicz – urodzony 24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koło. Będzie też fragment uciesznego „wielkanocnego” tekstu Wieszcza Konkurenta, Wspomina czasy, gdy miała lat kilka i gdy Adam Mickiewicz wraz z rodziną. Słowa kluczowe: antagonizm wieszczów, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, w 1922 roku Ferdynand Hoesick, komentując tekst Zygmunta Wasilewskiego −.Nasz wieszcz Adam Mickiewicz pisał: ,,…I została ta mowa niespożyta, jak spiż, świetna i droga, jak złoto, jedna z najwspanialszych na. Źródło: Teksty Drugie, 1996 nr 2/3 s. „Portrety z zeszytów szkolnych”: „Jul Słowacki”, „Nasz Wieszcz Adam”, „Nasz Trzeci Wieszcz”, „Cyprian K. Norwid”].Portrety z zeszytów szkolnych interpretacjaS Burkot — szczególne interpretacje obrazów Francisa Bacona (Francis Bacon czyli. nych – otwiera cykl ironiczny zatytułowany Portrety z zeszytów szkolnych ( urodzinowym prezencie dla Julka wiersz kolegi po fachu Tadeusza Różewicza. „Portrety z zeszytów szkolnych. Jul Słowacki” Juliusz Słowacki miał. Ustęp z wiersza „Portrety z zeszytów szkolnych. Jul Słowacki” Tadeusza Różewicza na murze na ul. Słowackiego w Poznaniu )nych wierszy Portrety z zeszytów szkolnych), a równocześnie w niejed- nej wypowiedzi poeta przywraca romantyczne antynomie, z wiersza „Portrety z zeszytów szkolnych. Jul Słowacki” Tadeusza Różewicza na murze na ul. Słowackiego w Poznaniu )Mickiewicz o Słowackim cytatyCytat Słowackiego eksponuje inny aspekt, modny w romantyzmie – mianowicie wpływ sztuki na dzieje narodu. I o tym nie milczał Mickiewicz, kiedy pisał w. Słowacki jest dobry i mógłby tu wygrać Mickiewicz jest lepszy i mógłby tu wygrać Ale jeden i drugi to jest tępa tu p***a A gdzie dwóch się bije to k***a. W opinii powszechnej utrwalił się sąd, iż spór Słowackiego z Mickiewiczem, 16 Wszystkie cytaty z dzieł Słowackiego na podstawie wyddania: J. Słowacki, Jego dzieje są dramatyczne: echa sporu znajdziemy choćby w „Kordianie” i w „Beniowskim” Słowackiego. Wstęp II. Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki bardzo się. Mickiewicz vs. Słowacki. Wokół konfliktu Adama Mickiewicza z Juliuszem Słowackim narosło wiele mitów i legend. Jaka była historia tej vs Słowacki wierszeNa przełomie 1840 i 1841 roku po turnieju na poetyckie improwizacje doszło do chwilowego pojednania Adama Mickiewicza z Juliuszem jednak punkt widzenia Kridla, wydobywający polemiczny aspekt relacji Słowackiego i Mickiewicza, którzy konkurują ze sobą na wiersze, idee i. 2018-11-09 – Explore Julia Kaźmierczak’s board „Adam Mickiewicz vs Juliusz Słowacki” on Pinterest. See more ideas about zabawne memy, śmieszne, poeta musiał zatem sprostać wyjątkowo niewdzięcznej roli nowicjusza starającego się dorównać aktualnemu mistrzowi. Pisał wiersze i. Jeśli jeszcze nikt nie wie, to część młodzieży w internecie stworzyła tzw. Słowackiewicza, aby w ramach zabwy tworzyć opowieści o tym,
Maryla Puttkamerowa - z domu Wereszczaka - zmarła 28 grudnia 1863. Była pierwszą wielką miłością Adama Mickiewicza. Związek z nią zainspirował poetę do napisania nie tylko IV części
Home Sztuka, Kultura, KsiążkiLiteratura ukesiak zapytał(a) o 22:31 Mickiewicz czy Słowacki? Którego wolicie i dlaczego? Oddaj swój głos, aby poznać wyniki ankiety lub zobacz wyniki Mickiewicz Słowacki Zobacz inne ankiety 1 ocena | na tak 100% 1 0 Komentarze SebastianPoławiaczSnów odpowiedział(a) o 19:58: A ja wybieram Mickiewicza, bo chociaż nie zgapiał bezczelnie od Słowackiego, a Słowacki od Mickiewicza - owszem. O! Mysterons odpowiedział(a) o 13:55: Dzieła Słowackiego, szczególnie chodzi mi o poezję, są na wyższym poziomie intelektualnym, stąd mój wybór.
Mickiewicz vs. Słowacki. May 7, 2022 · 25-letni wielokrotny mistrz Ukrainy , był brutalnie torturowany, a następnie zabity przez Rosjan
Kordian w zamyśle Słowackiego miał być repliką III części Dziadów Mickiewicza. Słowacki osiadł w 1832 roku w Paryżu. Wydane tam dwa tomiki Poezji nie zrobiły wrażenia na czytelnikach. Potem w Paryżu pojawił się Mickiewicz, ukazała się III część Dziadów i Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego. Dobrze wiedziećParyż okazał się dla dwóch wieszczów za mały. Poetycki wzorzec Mickiewicza narzucił się odbiorcom jako obowiązujący i Słowacki nie miał już czego szukać w Paryżu. Poza tym Mickiewicz obraził Słowackiego. Umieścił w III części Dziadów pod imieniem Doktora męża matki Słowackiego, Augusta Bécu. Doktor przedstawiony został w dramacie jako nikczemnik i sługa Nowosilcowa. Obruszony Słowacki wyjechał do Genewy i tam napisał Kordiana. Kordian i Konrad wobec niewoli ojczyzny Polemika Kordiana z Konradem dotyczy głównie mesjanistycznej interpretacji przeznaczenia Polski. Analogia z Chrystusem i jego męką określała u Mickiewicza uniwersalny sens ofiary polskiej, złożonej dla zbawienia innych. W Kordianie przywołuje się w analogicznej funkcji postać Winkelrieda, legendarnego bohatera szwajcarskiego Średniowiecza, który w walce wbił dzidy wrogów we własne piersi. W jego ofiarnym geście był heroizm walki i czynu. Hasło “Polska Winkelriedem narodów!” zawierało w intencji Słowackiego inne określenie misji Polski niż ponowienie ofiary Chrystusowej. Kwestionowało cierpienie i bierną mękę jako najwyższe wartości etyczne. Wyraźnie wskazując na sens czynnej walki ze złem historycznym. W dramacie temu realnemu złu, jakim jest carska Rosja, próbuje przeciwstawić się główny ten artykuł?TAK NIEUdostępnijZobacz inne opracowania utworów Adama Mickiewicza:Konrad Wallenrod - Pan Tadeusz - Ballady i romanse - Sonety krymskie
Read 190 "Special" from the story Memy Z Wiedźminem. (Wiedźmińskie Memy) by ankas16 with 501 reads. yennefer, triss, wiedzmin. Ogromnie wam dziękuję za te ws
Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Kordian Słowacki podjął w Kordianie dialog ze swoim konkurentem – Adamem Mickiewiczem. Poeci stali się przeciwnikami w kwestiach polityczno – ideowych i poetyckich. Słowacki prezentuje odmienną od Mickiewicza ideę poezji. Ów widział poetę jako wieszcza, proroka, opiewającego dzieje ojczyzny nad jej trumną. Pierwsza Osoba „Prologu” utożsamiana jest z Mickiewiczem i jego poetyckim programem: „(...)Pozwól, Panie, tuszyć, Że słowem zdołam cielce złote giąć i kruszyć...” Słowacki wskazuje na rolę, jaką Mickiewicz wyznaczył poecie – jego słowo miało oddziaływać na umysły, wpływać na społeczeństwo, kreować i krzewić wartości. Wieszcz miał nawoływać do walki (model poezji tyrtejskiej wywodzącej się od Tyrteusza – antycznego śpiewaka), pobudzać do działania, a w momencie przegranej ubolewać nad losem ojczyzny, rozpaczać, ale jednocześnie leczyć narodowe rany, pocieszać. Pierwsza Osoba Prologu mówi: „Boże! zeszlij na lud twój, wyniszczony bojem, Sen cichy, sen przespany (...) Niech widmo rozpaczy we śnie go nie dręczy. Rozwieś nad nim kotarę z rąbka niebios tęczy (...)” Zaleca tym samym bierne oczekiwanie, skazanie na konieczność dziejów i Bożą sprawiedliwość. Mickiewicz przypisywał narodowi polskiemu cierpiętniczą rolę. Tłumaczył ją wyrokami Opatrzności (mesjanizm). W ten sposób interpretował historię. Wyznaczał Polakom i Polsce specjalną misję – misję poświęcenia się. Druga Osoba Prologu podważa poetyckie stanowisko Pierwszej. Reprezentuje najpewniej przeciwników Mickiewicza. Mówi: „Ja wam zapał poety na nici rozpędzę, Wy śmiejcie się z zapału mego towarzysza... Kto on (...) Wygnaniec. – A włos czarny w siwość mu zamienia Nie wiek, ale zgryzota... W oczach blask natchnienia, (...)” Brak tutaj wiary w siłę sprawczą poezji. Poeta jawi się jako wygnaniec (emigrant, samotnik, opuszczony indywidualista), osiwiały ze zgryzoty, ponieważ nie ma siły oddziaływania. Sztylet jego słowa może jedynie zabijać głupców albo wrogów. Druga Osoba Prologu neguje rolę poezji jako czynnika oddziałującego można identyfikować z Trzecią Osobą Prologu. Wypowiada ona założenia idei liryki. Ignoruje poprzedników, mówiąc: „Zwaśnionych obu spędzam ze scenicznych progów.” Według niego poezja ma sięgać do tradycji rycerskich, sławić świetność narodu, przypominać o bohaterstwie i w tym duchu motywować do działania. Powinna także wspominać piękno rodzimego krajobrazu, rozbudzać tęsknotę, nadzieję i uczucia patriotyczne: „Dajcie mi proch zamknięty w narodowej urnie, Z prochu lud wskrzeszę (...) Z przebudzonych rycerzy zerwę całun zgniły, Wszystkich obwieję nieba polskiego błękitem, (...)” Autor Kordiana nie przypisywał aż tak wielkiej roli poezji jak Mickiewicz. Jej „niemoc” możemy prześledzić, obserwując dzieje tytułowego bohatera. We wczesnej młodości Kordian pisze wiersze miłosne adresowane do Laury – obiektu jego westchnień, lecz dziewczyna wcale nie przykłada wagi do poezji, wszak to jedynie „nudnymi grzecznościami zapisane karty”. Na szczycie Mont Blanc, już jako dojrzały młodzieniec, wygłasza pełen patosu poetycki monolog. Czuje się w pełni sił, by słowem porywać naród do działania, pragnie być wieszczem, prorokiem. Ma poczucie ogromnej boskiej mocy: „Jam jest posąg człowieka na posągu świata.” – mówi i dodaje: „O, gdyby tak się wedrzeć na umysłów górę, Gdyby stanąć na ludzkich myśli piramidzie I przebić czołem przesądów chmurę, I być najwyższą myślą wcieloną... (...)” Scena ta przywodzi na myśl Wielką Improwizację 1 2 Zobacz inne artykuły:Partner serwisu: kontakt | polityka cookies

Mickiewicz vs. Słowacki. Nowa wojna na memy 1 / 5 Powrót dawnych wrogów (kwejk.pl) 0 0 2 / 5 Idealny świat 0 0 3 / 5 Zero szacunku 0 0 Powiązane Najnowsze Popularne 4 / 5 Wieszcz - leszcz 0 0 5 / 5 Twoja stara 0 0 Zobacz także: Polecane Najnowsze Popularne Oferty dla Ciebie

Wokół konfliktu Adama Mickiewicza z Juliuszem Słowackim narosło wiele mitów i legend. Jaka była historia tej burzliwej znajomości? Czemu poeci się nie znosili? Jeszcze kilka lat temu dużą popularnością cieszyły się żartobliwe memy przedstawiające dwóch polskich wieszczów jako ludzi, którzy, delikatnie mówiąc, nie darzą się wielką sympatią. Na złośliwy komentarz autora Dziadów: „My poeci wiemy, jak/ Kordian na nas działa/ Większość, gdy go przeczytała/ To się ino śmiała”, Słowacki miał odpowiedzieć ciętą ripostą: „Przedmiotem to nie jest przydługich obrad/ Najgorszą powieścią Wallenrod Konrad”. Chociaż przytoczone wyżej rymowanki zostały oczywiście wymyślone i włożone w usta literatów przez ,,rozpoetyzowanych’’ internautów, to jednak kryje się w nich sporo prawdy. Tak, Mickiewicz i Słowacki toczyli ze sobą liczne, niepozbawione krytycznych uwag spory. Niesamowitym zbiegiem okoliczności był fakt, że dwóch bodaj największych pisarzy w historii naszej rodzimej literatury żyło w tym samym czasie, mieszkało w tych samych miastach i obracało się w tym samym towarzystwie. A gdzie spotkają się równie wybitne i charyzmatyczne osobowości, tam konflikt gotowy. Jest kościół, Boga nie ma Dzieląca poetów różnica wieku (Słowacki był młodszy od Mickiewicza o 11 lat) wpłynęła na nierównorzędność ich relacji. Gdy Słowacki dopiero wkraczał na ścieżkę artystycznej chwały, autor Konrada Wallenroda miał już za sobą literackie sukcesy i cieszył się mianem najwybitniejszego pisarza polskiego romantyzmu. Młodszy poeta musiał zatem sprostać wyjątkowo niewdzięcznej roli nowicjusza starającego się dorównać aktualnemu mistrzowi. Pisał wiersze i powieści poetyckie, po cichu licząc, że starszy wieszcz pochwali jego talent, zobaczy w nim twórcę godnego siebie. Jednak były to płonne nadzieje. Jak mówi dr Maria Janoszka z Instytutu Literaturoznawstwa Uniwersytetu Śląskiego: – Mickiewicz na temat Słowackiego głównie milczał – nie polemizował z nim otwarcie ani nie recenzował jego nowych utworów, prawie nie wspominał o nim także w swojej korespondencji. Oczywiście jest to milczenie znaczące, które świadczy o dystansie, a może nawet chęci pomniejszenia wartości dzieł Słowackiego. Gdy Mickiewicz w końcu zdecydował się zrecenzować dorobek literacki młodszego rywala, zrobił to w sposób bardzo ambiwalentny. Określając jego twórczość mianem „pięknej świątyni bez Boga”, wyraził się w sposób pozytywny o poetyckim kunszcie autora Balladyny. Dlatego słowa te początkowo nie oburzyły Słowackiego. Wręcz przeciwnie, odebrał je jako komplement. Dopiero później zrozumiał, że metafora ta ma drugiego dno – okazała się także zarzutem uprawiania pisarstwa pozbawionego idei i duchowych wartości. Poza niezgodnością co do kształtu poezji, poetów różniło też odmienne podejście do sprawy narodowej. Mickiewicz proponował pozostającym pod zaborami Polakom przyjęcie postawy mesjanizmu, która polegała na cierpliwym oczekiwaniu, aż nadejdzie tajemniczy zbawiciel. Słowacki polemizował z tym poglądem – w Kordianie, przywołując postać wielkiego szwajcarskiego wojownika Winkelrieda, nawoływał do podjęcia czynnej walki zbrojnej. Literacka publiczność epoki, w dużej części nieprzychylna młodszemu pisarzowi, opowiadała się raczej za myślą propagowaną przez autora Pana Tadeusza. Stosunki między poetami, już wcześniej bardzo oziębłe, stały się zupełnie wrogie, gdy Mickiewicz w III części Dziadów przedstawił postać Doktora, którego pierwowzorem miał być August Bécu – ojczym Słowackiego. Bohater ten współpracował ze znienawidzonym przez Polaków senatorem Nowosilcowem, bawił się na organizowanym przez niego przyjęciu, a co najgorsze – zaproponował otwarcie okna w celi patrioty Rollisona, licząc na to, że ten popełni samobójstwo. Słowem, Bécu sportretowany został jako człowiek pozbawiony kręgosłupa moralnego. Po przeczytaniu dramatu Mickiewicza, wściekły Słowacki postanowił na jakiś czas wyjechać z przyjaznej starszemu poecie stolicy Francji. Jedzą, piją, improwizują Wydawać by się mogło, że nie było już szans na ocieplenie kontaktów. Zbyt wiele różnic nie do pogodzenia, zbyt wiele ran. Ale pamiętajmy, że w epoce romantyzmu działy się czasem rzeczy, których ,,mędrca szkiełkiem i okiem’’ zrozumieć nie sposób. Podczas przyjęcia z okazji inauguracyjnego wykładu Mickiewicza w Kolegium Francuskim, 25 grudnia 1840 roku Juliusz Słowacki, ku zaskoczeniu wszystkich zebranych, wystąpił ze spontaniczną mową. Niestety nikt nie spisał jej treści, jednak z relacji obserwatorów wynika, że była naszpikowana aluzjami dotyczącymi rywala. Z jednej strony Słowacki miał wyrażać żal do starszego poety o konsekwentne deprecjonowanie jego dorobku literackiego, z drugiej – padały ponoć także wersy będące wyrazem szacunku i docenienia. W końcu autor Kordiana, za pomocą metafory zaczerpniętej z Pana Tadeusza, zaproponował zakopanie topora wojennego. Pozostający od jakiegoś czasu w twórczym letargu Mickiewicz w rewanżu wygłosił, jak gdyby niesiony niesamowitym poetyckim natchnieniem, improwizowaną odpowiedź, która wywarła na wszystkich zgromadzonych ogromne wrażenie. Jeden z obecnych, krytyk Stanisław Ropelewski, zemdlał, inni zaś zaczęli płakać. Niezwykłość tej sytuacji polegała też na tym, że ponoć w swej wypowiedzi wieszcz pozytywnie odniósł się do słów Słowackiego. Obaj panowie, już pogodzeni, mieli bowiem spędzić resztę wieczoru na wspólnej, radosnej rozmowie. Atmosferę przyjaźni bardzo szybko jednak zniszczył pewien dziennikarz „Tygodnika Poznańskiego”, który w artykule zatytułowanym Improwizatorowie w kłamliwy sposób opisał wydarzenia owej nocy. Według niego Mickiewicz powiedział do autora Balladyny: „Nie jesteś poetą, bo nie masz wiary i miłości”. Tego już było za wiele. Duma Słowackiego została poważnie urażona. Jego oczekiwania na sprostowanie tych słów okazały się daremne – starszy poeta postanowił sprawę przemilczeć. Ale milczeć nie chciał bynajmniej Słowacki. W celu ostatecznego rozprawienia się z wrogami wydał Beniowskiego. Jakże dobra to była odpowiedź! Na stronach tego poematu dygresyjnego autor wbija szpile niemal wszystkim nieprzychylnym mu osobom. Mocno obrywa się krytykom, których tendencyjne opinie porównane zostały do plucia w sufit. A co poeta napisał o starszym wieszczu? – W zakończeniu Beniowskiego Słowacki nadaje swojemu konfliktowi z Mickiewiczem formę walki dwóch tytanów, zwycięskiej dla młodszego poety, któremu w nagrodę dane będą miłość przyszłych pokoleń i przywództwo duchowe. I choć autor Pana Tadeusza w tym obrazie należy do przeszłości, jest „dawnym Bogiem”, przed Słowackim zaś otwiera się przyszłość, w ostatnich słowach podkreśla on równość ich pozycji: „Bądź zdrów! – A tak się żegnają nie wrogi, / Lecz dwa na słońcach swych przeciwnych – Bogi”. Ten pojednawczy gest eksponuje jednak pewną wyższość Słowackiego – od teraz to on ustala charakter relacji obu wieszczów – wyjaśnia dr Janoszka. Grób Słowackiego Pomimo tego, że w kolejnych latach drogi obu poetów często się przecinały (przez jakiś czas należeli nawet do jednej sekty religijnej – Koła Sprawy Bożej), to jednak ich wzajemne stosunki nadal podszyte były chłodem, zazdrością i niechęcią. Wielki antagonizm wieszczów zakończył się 3 kwietnia 1849 roku – w tym dniu zmarł Juliusz Słowacki. Za życia nie cieszył się dużą popularnością, dlatego niewiele pisało się o jego odejściu. Na pogrzebie stawiła się garstka znajomych. Wśród nich zabrakło Hertz: Portret Słowackiego;M. Bąk: Twórczy lęk Słowackiego. Antagonizm wieszczów po latach;T. Łubieński: M jak Adam Pęczek Artykuł pochodzi z magazynu „Suplement” (styczeń/luty 2020).
W 1842 roku Słowacki wstępuje do prowadzonego przez coraz popularniejszego mistyka, Andrzeja Towiańskiego, Koła Sprawy Bożej. W Kole obowiązywały twarde reguły – pokora i trudny do zaakceptowania przez literata zakaz pisania. Do Paryża z Drezna przybywa Mickiewicz, który właśnie wydał III część Dziadów. Momencik, trwa przetwarzanie danych Zaloguj się Załóż konto Faktopedia Główna Poczekalnia Losuj Top Dodaj Instagram naruszenie regulaminu było naruszenie prywatności naruszenie praw autorskich Mickiewicz vs Słowacki Ojczym Juliusza Słowackiego, August Becu, to Doktor z III części "Dziadów" Adama Mickiewicza. Prawdopodobnie ukazanie przez Mickiewicza tej postaci jako zdrajcy zapoczątkowało konflikt obu wieszczów. Głosów 12 (w tym negatywnych: 0) dobre 12 #historia #kultura_sztuka #literatura 14 grudnia 2019 o 20:21 przez grafzero (PW) Skomentuj Do ulubionych Źródło: Zobacz następny Komentarze Momencik, trwa ładowanie komentarzy Kopiowanie wskazane za podaniem źródła. Zobacz też inne serwisy: Retro Pewex Pewex Stylowi Rebelianci Motokiller Kotburger Demotywatory Mistrzowie Komixxy Piekielni Kontakt Zasady Reklama Regulamin Polityka Prywatności Read 46 "Czarny charakter" from the story Memy Z Wiedźminem. (Wiedźmińskie Memy) by ankas16 with 1,374 reads. wiedzmin, eskel, witcher. Polemika Mickiewicza ze Słowackim. “Kordian” Jak wiadomo, czołowi wieszcze romantyzmu szczególnie za sobą nie przepadali. Mickiewicz, który wiele znaczył wśród polskiej emigracji nie przyjął młodego rodaka najżyczliwiej. Z kolei Słowacki nie zgadzał się z poglądami starszego kolegi. Poeci “pojedynkowali się” improwizacjami i byli jak “dwa na słońcach swych przeciwnych - Bogi”. Swoją polemikę zawarł Słowacki w “Kordianie”. Znajdujemy ją w: 1. Prologu (różne koncepcje poezji). 2. Monologu Kordiana na Mont Blanc (wyraźna aluzja do “Wielkiej Improwizacji” Konrada z “Dziadów”) 3. Szpitalu wariatów (opinia o koncepcji mesjanizmu narodowego, głoszonej przez Mickiewicza) Rozważmy “Prolog”. Trzy osoby pojawiają się kolejno na scenie ze swoimi koncepcjami poezji. Osoba I wyobraża pogląd Mickiewicza - poezję mesjanizmu, poświęcenia wybitnej jednostki, jaką jest poeta, która to koncepcja przynosi w konsekwencji uśpienie biernego narodu. Osoba II - z kolei głosi poezję tyrtejską (pogląd części emigrantów). Jest sprzeczna wobec pierwszej teorii, walczy, domaga się aktywności i czynu. Lecz i ta nie jest zwycięska. Osoba III - wyraża najprawdopodobniej pogląd Słowackiego. jest to mit poezji jako “narodowej urny pamięci”, “kufra”, który przechowa wartości narodu, by wydobyć je i wykorzystać w sposobnej chwili. Cóż rozgrywa się na szczycie Mont Blanc? Kordian, umieszczony na szczycie Europy głosi: “jam jest posąg człowieka na posągu świata”. W swoim poetyckim natchnieniu podobny jest do Konrada, podobnie jak tamten, jest w stanie poruszyć kosmos siłą poezji. Lecz wykazuje także słabość, a nawet chwilami komizm takiej postawy. Niezdecydowanie ujawnia się w wahaniu: działać, czy może na przykład rzucić się w “lodowe szczeliny”? Ostatecznie wysuwa propozycję “Winkelrieda”, która choć przypomina mickiewiczowski mesjanizm, stanowczo prezentuje jego realniejszą, bardziej racjonalną wersję. Szpital wariatów. Doktor o satanistycznym wyglądzie prezentuje dwóch wariatów, którzy uosabiają mesjanizm. Pierwszy wariant twierdzi, że jest to krzyżem, do którego przybito Chrystusa - to on, nieszczęsne drzewo, poświęcił się by unosić Zbawiciela. Wariant drugi, na podobieństwo mitologicznego Atlasa, utrzymuje na wzniesionych rękach niebo. Nie może rąk opuścić, bo wówczas niebiosa zwalą się na ziemię i zniszczą ludzkość. Obaj obłąkani są mesjaszami i święcie wierzą w swoje posłannictwo. Czy zatem mesjanizm, który głosi Mickiewicz, nie jest przypadkiem teoria obłąkanych. “Polska Winkelriedem narodów”. Hasło winkelriedyzmu głosi Kordian na szczycie Mont Blanc. Słowacki zamieszcza ją jako własną, specyficzną, odmienną, nieco od mickiewiczowskiej, koncepcję mesjanizmu narodowego. Myśl ta odwołuje się do średniowiecznej historii Winkelrieda - rycerza szwajcarskiego, który w czasie bitwy wbił w siebie tyle wrogich włóczni, że przez wytworzoną lukę mogli przedrzeć się jego towarzysze. W ten sposób, poświęcając swoje życie, Winkelried umożliwił szwajcarom zwycięstwo pod Semapch. Nazywając Polskę Winkelreidem, Słowacki stawia znak równości pomiędzy czynem rycerza a powstaniem listopadowym. Swoim zrywem - według tej koncepcji, Polska skupia na sobie uwagę mocarstw, zwłaszcza Rosji, tym samym umożliwiając innym uciśnionym narodom czyny niepodległościowe. Zapyta ktoś jaka jest różnica między mesjanizmem Mickiewicza a Słowackiego? Zauważmy, że Mickiewicz przyrównywał Polskę do Chrystusa, ujmował to poświęcenie w kategoriach religijnych, nazywał zbawieniem świata - był to więc wymiar metafizyczny. Tymczasem Słowacki ogląda sprawę w wymiarze historycznym i politycznym, “sprowadza ów mesjanizm na ziemię”. Winkelreid nie był Bogiem, dzieło Polski jest umotywowane politycznie, koncepcja pozbawiona jest elementu religijno - metafizycznego. “Beniowski” Pieśń V to dygresja zawierająca nowy program poetycki, ustalony przez Słowackiego. Zawiera ona polemikę z koncepcja poety i poezji proponowana przez Mickiewicza. Dygresją rozpoczyna słynne wyznanie: “Chodzi mi o to, aby język giętki powiedział wszystko, co pomyśli głowa.” Słowacki wyznacza poezji cel: ukształtować myśl. Oddać wszystko, co urodzi się w duszy poety: błysk myśli, smutek, miękkość, piękno... Poezja musi wydobyć prawdę, uwypuklić, a nie uwięzić i zagmatwać. Poezja ma być prosta i zrozumiała, łączyć pokolenia - poeta czuje sie spadkobiercą Jana Kochanowskiego. “Język giętki” - to umiejętność żonglowania różnymi stylami i konwencjami, podporządkowania słowa treści, to radość, która wynika z tworzenia. Lecz poezja musi także dawać, być pożyteczną, poeta musi stać “na czele ludu”, prowadzić i nauczać. Jeśli lud nie ma serca - poezja stworzy serce, jeśli kocha, nienawidzi, pragnie walki - poezja da mu słowa miłości i przekleństwa, będzie zagrzewać do walki, a sprawi to jej twórca i zarazem sługa ludu - poeta. “Lud” - znaczy tu naród, krąg odbiorców poezji. Gdzie zaś tkwi “igła” przeciw Mickiewiczowi? Przypomnijmy sobie Konrada z “Dziadów”. “Samotność. Cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi!” Takim, pełnym goryczy zdaniem rozpoczyna samotny śpiewak “Wielką Improwizację”. I już widać różnicę. Mickiewiczowski poeta śpiewa “sam sobie”, na siebie bierze cały ciężar walki, “ucho ludu” jest mu zupełnie zbędne! “Poeta zbawiciel” z “Dziadów” poniósł klęskę, późniejsza koncepcja Mickiewicza uczyniła zeń wiernego sługę papieża i słowianofila. Słowacki odrzuca taka propozycję. W miejsce bezproduktywnego mesjanizmu wprowadza tyrteizm, zrozumiałość, służbę celom wspólnym. “Nie pójdę z wami!” - mówi wprost do Mickiewicza i jego popleczników. “Pójdę gdzie indziej! - I lud pójdzie za mną.”
Mickiewicz kontra Słowacki – od poetyckiego pojedynku do chwilowego pojednania. Na przełomie 1840 i 1841 roku po turnieju na poetyckie improwizacje doszło do chwilowego pojednania Adama Mickiewicza z Juliuszem Słowackim. Chwila – według świadków wydarzenia - była piękna, lecz nie trwała długo. „Na imieniny Mickiewicza
Read 95 "kto wygra" from the story Memy Z Wiedźminem. (Wiedźmińskie Memy) by ankas16 with 865 reads. humor, eskel, yennefer. .
  • gs7ipu48kc.pages.dev/569
  • gs7ipu48kc.pages.dev/725
  • gs7ipu48kc.pages.dev/402
  • gs7ipu48kc.pages.dev/443
  • gs7ipu48kc.pages.dev/748
  • gs7ipu48kc.pages.dev/396
  • gs7ipu48kc.pages.dev/59
  • gs7ipu48kc.pages.dev/198
  • gs7ipu48kc.pages.dev/832
  • gs7ipu48kc.pages.dev/903
  • gs7ipu48kc.pages.dev/799
  • gs7ipu48kc.pages.dev/173
  • gs7ipu48kc.pages.dev/578
  • gs7ipu48kc.pages.dev/13
  • gs7ipu48kc.pages.dev/404

    • mickiewicz vs słowacki memy