Kinowa pasja nie zna granic i sprawia, że z ciekawością spoglądamy na najdalsze zakątki globu w poszukiwaniu filmowych przygód. Wędrując po drogach i bezdrożach Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej, ujrzeliśmy oszałamiające bogactwo środków artystycznego wyrazu i postanowiliśmy wybrać dzieła, które najmocniej zapadły nam w pamięć. Gdzieś nad rzeką czasu, po burzy przy księżycu, w pustym domu spotykają się zatem nobliwi samuraje i piękne służące, skromni mnisi oraz okrutni zabójcy. Skażone piętnem śmierci dzieci triady rozmawiają ze spragnionymi miłości konkubinami, a wszystkiemu przygląda się kapryśna księżniczka i jej młodsze siostry, zagryzające ananasa miętowym cukierkiem. Taka lista gości mogła się zrodzić tylko w redakcji Pełnej Sali. Ale dość już tej gry wstępnej – oto nasz top 30 kina azjatyckiego. 30. „Płomienie” (2018), reż. Lee Chang-dong Swoisty trójkąt emocjonalny jest jedną z głównych osi narracyjnych filmu. Drugą jest zapożyczona od Faulknera tematyka relacji ojca z synem. Te dwie historie: przymusowego powrotu chłopaka na rodzinne upadłe gospodarstwo, aby go pilnować pod nieobecność ojca i równie przymusowego flirtu z elitą i bogactwem, niebezpiecznie przypominającego „Wielkiego Gatsby’ego”, przeplatają się przez cały czas. „Płomienie”, łącząc elementy kina gatunkowego, społecznego manifestu przeciw niesprawiedliwości współczesnej Korei i romansu, tworzą swoistą dzisiejszą wersję arcydzieła Fitzgeralda. To też dowód triumfu współczesnej kultury globalnej wioski. Koreańczyk adaptując japońskie opowiadanie wspiera się klasyką amerykańskiej literatury, by stworzyć dzieło zrozumiałe pod każdą szerokością geograficzną. Rekordowe oceny tego filmu nie wzięły się znikąd i to, że pobił rekord akurat „Toniego Erdmanna”, to również nie jest przypadek. Kapitalizm z jego śmiesznościami i wszechwładzą stał się (jedynym?) światowym uniwersałem. 29. „Perfect Blue” (1997), reż. Satoshi Kon „Perfect Blue” to luźna adaptacja powieści Yoshikazu Takeuchiego, którą śmiało można określić mianem jednego z najbardziej inspirujących anime wszech czasów. W dzieło Satoshiego Kona zapatrzeni jak w obrazek są Christopher Nolan i Darren Aronofsky, którzy garściami czerpią z niego w swoich filmach. Historia Mimy – upadłej gwiazdy pop – nadal pozostaje wzorem dla typu thrillerów kolokwialnie określanych jako mindfuck, gdzie dominują introspekcje oraz niespodziewane zwroty akcji. „Perfect Blue” to między innymi krytyka showbiznesu oraz ciekawe spojrzenie na problem fanatycznych wielbicieli z obsesją na punkcie swoich idoli, co w Japonii nadal jest dość powszechnym problemem. Kon jednak przede wszystkim opowiada tu o dekonstrukcji tożsamości pod wpływem traumy. Zręcznie miesza wytwory zaburzonego umysłu z rzeczywistością, wprowadzając widza w ciąg psychodelicznych doznań. Wrażenie porównywane z tym, co David Lynch zaserwował w „Mulholland Drive”. 28. „Gra wstępna” (2000), reż. Takashi Miike Takashi Miike to jeden z największych psycholi w historii japońskiego kina. Człowiek potrafiący zrobić sześć filmów rocznie, każdy w innym gatunku i bywa, iż równie dobry. „Gra wstępna” jest przykładem jego dzieła, które trafiło na festiwalowe salony mimo undergroundowej recepcji autora. Wszystko za sprawą nietypowej budowy utworu, łączącej powolny, obyczajowy początek i makabreskę, jaką Miike wyniósł z kina grozy. Z zespolenia przeciwnych biegunów wynika jeden z najambitniejszych przedstawicieli kina przemocy. Aż trudno uwierzyć, że takie przymiotniki stosuje się wobec filmu o samotnym wdowcu urządzającym casting na nową żonę. Jednak już ten króciutki opis zwiastuje dzieło prowadzące ku dyspucie na temat zakorzenionego w japońskim społeczeństwie patriarchatu. Kobieca strona tych rozważań, „idealna kandydatka na żonę” Asumi, w finale filmu wykłada miażdżące argumenty przeciw męskiemu światu. Wtedy dzieło nabiera nie tylko sensu, ale również dzieli się z widzem solidną dawką bólu. 27. „Antyporno” (2015), reż. Sion Sono „Reformator, heretyk, polityk” – śpiewał o Marcinie Lutrze Jacek Kaczmarski i epitety te świetnie pasują do Siona Sono. Enfant terrible japońskiego kina od początku kariery szokuje i przekracza granice. W „Antyporno” przełamuje bariery między rzeczywistością a fikcją, tworząc zaskakującą opowieść szkatułkową, w której psychika prawdziwych aktorek, tych filmowych oraz odgrywanych przez nie postaci zlewa się i staje nieodróżnialna od siebie. Całość zdaje się bardziej specyficznym performansem niż koherentnym filmem – mimo to, a może dzięki temu fascynuje, nie pozwala o sobie zapomnieć, jawiąc się niczym nagranie eksperymentalnej sztuki teatralnej. 26. „Kapryśna chmura” (2005), reż. Tsai Ming-liang „Kapryśna chmura” to najbardziej szalone, kontrowersyjne, ale także wyjątkowo oryginalne dzieło Tsai Ming-lianga. Film jest luźną kontynuacją „Która tam jest godzina” i ukazuje dalsze losy jego bohaterów. Dzieło to łączy pornografię z musicalem oraz kontemplacyjną opowieścią egzystencjalną w preapokaliptycznej rzeczywistości, gdzie woda stała się towarem deficytowym. Koresponduje to ze słowami reżysera, który mówił: „Zawsze postrzegałem postacie w moich filmach jak rośliny, którym brakuje wody”. Seks w „Kapryśnej chmurze” jest kalekim sposobem na wypełnienie wewnętrznej pustki, nie brakuje w tym jednak podszytego gorzką ironią humoru. Zwłaszcza kiedy zaglądamy za kulisy produkcji niskobudżetowego filmu porno. Musicalowe wstawki, choć pozornie oderwane do reszty, stanową komentarz do poszczególnych scen, a przy tym czerpią z klasyki gatunku, takiej jak „Parasolki z Cherbourga” czy „Kabaret”. Obok tak nietuzinkowego dzieła nie sposób przejść obojętnie. Gwarantujemy, że po seansie nigdy już nie spojrzycie na arbuza tak samo. 25. „Pokojówka” (1960), reż. Kim Ki-young Mąż, żona, dwoje dzieci i pokojówka – witajcie w świecie, gdzie pozory mylą, a symbolem relacji społecznych jest trutka na szczury. Gdy nowobogacka rodzina zatrudnia młodą dziewczynę z prowincji w charakterze pomocy domowej, nie podejrzewa, że zaprasza pod swój dach anioła zguby. Domowe zacisze przeradza się w arenę psychologicznej walki, w której orężem staje się każda właściwa człowiekowi cecha charakteru. W zmagania o dominację niepostrzeżenie wsącza się atmosfera nadnaturalnej grozy, a działania postaci nabierają znamion groteskowych zmagań z ludzką naturą. Jednego można być pewnym – będą ofiary. W świecie Kim Ki-younga nikt nie jest bowiem bezpieczny – ani bohaterowie filmu, ani widzowie. 24. „Piętno śmierci” (1952), reż Akira Kurosawa Kurosawa wielkim reżyserem był. Często jednak w powszechnym uwielbieniu sprowadza się go do roli twórcy kina samurajskiego. „Piętno śmierci” niestety mało kto wymienia jednym tchem wśród najważniejszych filmów reżysera obok „Rashomona”, „Ranu” czy „Siedmiu samurajów”. To jednak tutaj Japończyk najpełniej zrealizował humanistyczny przekaz swoich dzieł. Głównym bohaterem jest Watanabe (wspaniały w tej roli długotrwały współpracownik Kurosawy – Takashi Shimura), skromny urzędnik, na co dzień bez słowa wykonujący swoje monotonne obowiązki biurokratyczne. Gdy jednak dowiaduje się, że jest chory na raka, po pierwszym szoku i rzuceniu się w wir spontanicznego życia postanawia przewartościować swoją egzystencję i nadać jej sens. Ze wszystkich sił zamierza doprowadzić do budowy placu zabaw, aby zrobić choć jedną rzecz potrzebną i cenną. Scena na huśtawce pozostaje, być może, najbardziej wzruszającą w całym dorobku reżysera. Końcowe partie nie pozostawiają jednak złudzeń co wpływu bohatera na postawę innych ludzi. 23. „Rzeka czasu” (2016), reż. Yang Chao Yang Chao przygotowywał się do nakręcenia „Rzeki czasu” aż sześć lat. Dla reżysera ważne było, żeby pokazać piękno przyrody i pozostałości dawnej lokalnej kultury. Z przyczyn politycznych jego dzieło zostało pozbawione społecznych i gospodarczych analiz, a kontrowersyjna Tama Trzech Przełomów ukazana jedynie jako cezura w dziejach Jangcy. Na poziomie sjużetu bohater odbywa podróż od ujścia rzeki w okolicach rozwiniętego Szanghaju aż po jej źródła leżące na terenie okupowanego przez Państwo Środka Tybetu. Yanga interesuje też ruch na płaszczyźnie czasowej: ogląda się przez ramię na przeszłość, która została przykryta kurzem, ale nadal wpływa na tożsamość narodową. Realizm spotyka się z poezją, mistycyzmem i raczej hermetycznymi dla europejskiego widza symbolami. Nastrój „Rzeki czasu” odnosi się bardziej do buddyjskiego ceremoniału niż do prawideł rządzących kinem drogi, a wybitna operatorska sprawność Marka Lee Ping-binga uwydatnia piękno krajobrazów. Osiąga on dzięki głębi ostrości i uchwyceniu stanów pogodowych (Turner byłby dumny!) efekt zbliżony do tradycyjnych pejzaży chińskich malowanych tuszem. 22. „Kobieta, która odeszła” (2016), reż. Lav Diaz Obawiałem się konfrontacji z czterogodzinnym filipińskim slow cinema, jak się okazało zupełnie niepotrzebnie. Diaz opowiada na tyle uniwersalną historię, że momentami miałem wrażenie, że oglądam film Franka Capry wzbogacony o kino zemsty. Nie bez powodu główna bohaterka zestawiana jest z Matką Teresą czy nawet Batmanem. Z tą różnicą, że w świecie Diaza George Bailey byłby pozbawiony własnego anioła stróża i musiałby liczyć tylko na siebie. Drugi plan to także charakterystyczne, ekspresyjne postacie, które dodają całości mnóstwo energii. Oczywiście wciąż mamy do czynienia z filmem, którego tempo wyznaczają kilkuminutowe statyczne ujęcia, ale dzięki wspomnianym czynnikom nie ma tu mowy o znużeniu. Jest za to czas na refleksję i kontemplację. 21. „Opowieści księżycowe” (1954), reż. Kenji Mizoguchi Dzieło Mizoguchiego było jednym z pierwszych japońskich filmów dostrzeżonych na Zachodzie, zdobywając Srebrną Palmę na festiwalu w Wenecji. Reżyser zainspirował się opowiadaniami z tomu „Po deszczu przy księżycu” XVII-wiecznego pisarza Akinariego Uedy, wskrzeszając tradycję monogatari – japońskiej opowieści-traktatu w historycznych realiach i z moralistyczną problematyką dotyczącą spraw fundamentalnych. Bohaterami są dwaj garncarze, którzy poddani zostają pokusom: kobiecemu urokowi i sławie samuraja, iluzjom mogącym doprowadzić ich do tragedii. Mizoguchi sprawnie łączy realną historię z mistyczną, fantastyczną estetyką, wciągając widza w oniryczną atmosferę. 20. „Wiosna, lato, jesień, zima... i wiosna” (2003), reż. Kim Ki-duk Są dzieła, których przez ich własną skromność nie godzi się wychwalać wielkimi słowami. Film Kim Ki-duka jest niewątpliwie jednym z tych czarujących i cichych, przeznaczonych do samotnej kontemplacji. Scenariusz za pomocą symboli tworzy kompletny obraz cykliczności ludzkiej egzystencji, który jest niezwykle trudny do pełnej interpretacji, zwłaszcza osobie o tak niewielkiej wiedzy na temat buddyzmu jak moja. Nie zraża to jednak do podejmowania wielu prób, zwłaszcza że seans to nie tylko uczta dla umysłu, ale i dla oczu. Rzadko zdarza się, by obraz tak silnie oddziaływał na widza, posiłkując się jedynie harmonią i naturą. Nie dajcie się jednak zmylić: reżyser nie sili się na estetyczną pruderyjność. Człowiek jest istotą dziką i przewrotną, a w jego naturze leży okrucieństwo. Gwarantuję, że wiele widoków zapadnie Wam na długo w pamięć, zwłaszcza samospalenie – jedna z najpiękniejszych scen w historii kinematografii. 19. „Miętowy cukierek” (1999), reż. Lee Chang-dong „Miętowy cukierek” jest tylko z pozoru słodki. Już od pierwszej sceny dostajemy ostrzeżenie, by nie wgryzać się w niego zbyt szybko, gdyż kryje w sobie gorycz. Dlaczego nie smakuje jak powinien? Tę odpowiedź da nam podróż w przeszłość, którą odbędziemy z Yong-ho. Gdy go poznajemy, jest zepsutym cynikiem. Osobą zniszczoną, ograbioną z ideałów, nadziei, marzeń. Kim był bohater na początku? Reżyser Lee Chang-dong zabiera nas w odyseję, w której jednostka raz po raz potyka się o politykę. „Miętowy cukierek” to wybuch nakręcony „od tyłu”. Uniwersalna opowieść o systemie oddziałującym na obywatela, przestrzegająca, że do eksplozji dojść nie musiało. Formalnie tak solidna, iż zarzut, jakoby szantażowano nas emocjonalnie, wydaje się nie na miejscu. Wszakże Lee nie prosi nas jedynie o współczucie. On analizuje, obserwuje, każe poszukiwać opcji. Drugi jego film, a już dzieło wybitne. 18. „Pusty dom” (2004) reż. Kim Ki-duk Młody mężczyzna włamuje się do mieszkań pod nieobecność właścicieli i przebywa w nich do czasu ich powrotu. W wyniku pomyłki pewnego dnia wkrada się do lokalu mieszkalnego, gdzie spotyka krzywdzoną przez męża kobietę. Zawiązuje się między nimi niezwykła relacja oparta na czułości i wzajemnym zrozumieniu bez użycia słów. Koreański mistrz ociekającego przemocą kina, Kim Ki-duk, nakręcił przejmujący melodramat, a zarazem najbardziej poetycki film w swojej karierze, zaś wysmakowane wizualnie oniryczne zakończenie okazało się być dowodem jego wielkiej wrażliwości. 17. „Dzieci triady” (1992), reż. John Woo Jak słusznie nauczał papcio Peckinpah, najlepsza partnerka do tańca to naładowana giwera. Z taką gwiazdą można stworzyć musical swoich marzeń. Oczywiście jeśli tylko zadbamy o szybkie tempo perkusji (czytaj: liczbę wystrzałów), mocną linię melodyczną (czytaj: rozpadającą się na kawałki scenografię) oraz wprawnego prowadzącego, jakim bez wątpienia jest Chow Yun-Fat. Choreografię zostawmy już Johnowi Woo, który w „Dzieciach triady” opanował tę sztukę do perfekcji. Omawiany tytuł to genialny balet śmierci przyozdobiony iskrami, fruwającymi drzazgami i eksplozjami. A fabuła niech nadal będzie przymiotem literatury beletrystycznej. Nie wiem, kto ją do kina zapraszał. 16. „Spragnieni miłości” (2000), reż. Wong Kar-wai On i ona są imigrantami z Szanghaju uwięzionymi w obcym mieście. Razem wynajmują sąsiednie pokoje w tym samym obskurnym hotelu. Codziennie tak samo czekają na powrót małżonków, gdyż zarówno żona Chowa, jak i mąż Su ze względu na swoją pracę zwykle przebywają poza domem. Samotność i monotonia życia zbliża ich do siebie, jednak mimo uczucia, jakie rodzi się między nimi, postanawiają nie zostawać kochankami. Nie chcą upodobnić się do własnych małżonków. Wong Kar-wai przenosi nas do Hongkongu lat 60. ubiegłego wieku. Za pomocą przepełnionych dekadentyzmem, sennych ujęć nadaje obrazowi niepowtarzalny klimat ulotności. W kadrach tego dzieła nic nie pozostaje bez znaczenia, od gestów aktorów, po symboliczne przedmioty, wszystko tworzy misternie ułożoną grę pozorów. 15. „Nasza młodsza siostra” (2015), reż. Hirokazu Koreeda Prawdopodobnie najlepszy film na podstawie komiksu. Zaskoczeni? „Nasza młodsza siostra” jest adaptacją nagradzanej powieści graficznej „Umimachi Diary” autorstwa Akimi Yoshidy. Przedstawia historię trzech sióstr z Kamakury, które po śmierci ojca przygarniają przyrodnią siostrę poznaną na pogrzebie. Widz obserwuje proste życie bohaterek pełne zwykłych codziennych trosk i obowiązków, rodzące się przywiązanie do dziewczynki i powolne gojenie się niewidzialnych ran zadanych przez rodziców. To piękna, rozgrzewająca serca i pełna pozytywnej energii opowieść, wprost idealna na zimowy wieczór pod kocem. 14. „Po burzy” (2016), reż. Hirokazu Koreeda Wielkie kino bywa niepozorne, ciche i skromne. Przed laty udowadniał to Yasujirō Ozu, a współcześnie w swoim slice of life przyziemne baśnie snuje Hirokazu Koreeda. W łamiącym serca filmie „Po burzy” towarzyszymy borykającej się z problemami rodzinie z niższej klasy średniej. Protagonista, Ryōta, jest postacią jakby wyjętą z produkcji Honga Sang-soo: niegdyś autor nagradzanej powieści, teraz ledwo wiążący koniec z końcem jako prywatny detektyw, wiecznie pijany i fantazjujący o minionym życiu. Koreeda dokonuje wielkiej sztuki. Opowiadając o ludziach złamanych i zniszczonych, o rodzinie rozbitej, o życiu i młodości bezpowrotnie zmarnowanych, a nadziejach utraconych – buduje terapeutyczny klimat, po części za pomocą naturalnie wplatanych bon motów, które w innych okolicznościach brzmiałyby tanio i kiczowato, tu jednak nabierają mistycznego znaczenia i wagi. Gdy burza przemija, następuje spokój. Po każdym sztormie morze się wycisza, a my musimy pamiętać, by za wszelką cenę trzymać się nadziei na lepsze jutro, nawet jeśli jest nią kupon na loterię. 13. „Siedzący słoń” (2018), reż. Hu Bo Chiński kolos niesie potężny ładunek emocjonalny. Choćby w związku z faktem, że reżyser Hu Bo odebrał sobie życie na kilka miesięcy przed pokazaniem filmu publiczności. Treść jedynego zrealizowanego projektu niebezpiecznie splotła się więc z losem artysty. Widzowska uwaga zostaje rozbita na cztery przenikające i uzupełniające się wątki. Hu Bo wprowadza figury nieopierzonego samca, naiwnej małolaty, starca i próbującego się pozbierać bandyty. Za ich sprawą odmalowuje relacje i układy panujące w Państwie Środka. To kwartet zbitych z tropu straceńców, desperatów pozbawionych resztek godności i wyklętych z normalnej egzystencji. Z „Siedzącego słonia” wyziera melancholia i defetyzm. Depresyjna aura nie wyklucza zupełnie niespodziewanej wiary w odmianę losu. Metaforą ucieczki od problemów, rozpoczęcia nowego rozdziału, restartu, wymknięcia się z pułapki staje się dla nieszczęśliwców opowieść o mieszkającym w zoo w Manzhouli tytułowym słoniu. Siedzi on podobno niewzruszony na swoim wybiegu, nie przejmuje się otoczeniem i żadna bieda mu nie straszna. Tylko kto zdoła się przełamać i wsiąść do pociągu, by gonić za marzeniami? 12. „Chungking Express” (1994), reż. Wong Kar-wai Wong Kar-wai, reprezentant straży przedniej nowego kina Hongkongu, w swoim pierwszym wybitnym filmie uraczył widzów kolażowym portretem podwójnym melancholii schyłku XX wieku. Tematy nieobce malarstwu Edwarda Hoppera mieszają się tu z wrażliwością wideoklipu, precyzyjne kompozycje przestrzeni z onirycznym rozmyciem, składniki filmu noir z kliszami komedii romantycznej. Przede wszystkim jednak dostajemy łatwo przyswajalną opowieść o rozczarowaniach miłosnych i uniwersalnym antidotum na złamane serce. Bo po co bez przerwy odgrzebywać ananasa z puszki, którego data ważności już dawno minęła, gdy wokół tyle innych smaków do odkrycia? 11. „Księżniczka Mononoke” (1997), reż. Hayao Miyazaki Szanuj przyrodę. Frazes? Gdyby to było oczywiste, nie słyszelibyśmy o kolejnych katastrofach ekologicznych, wymierających gatunkach, zbezczeszczonych lasach. Niektóre prawdy trzeba powtarzać do znudzenia, z nadzieją, że ludzie kiedyś zrozumieją. Tak też robi Hayao Miyazaki. W swym najbardziej epickim dziele pokazuje walkę o Planetę Ziemię. Uczestniczą w niej wytwory ponadprzeciętnej wyobraźni, postaci obecnie kultowe. Gdy już wyjdziemy z kina, nie porazi nas jedynie słuszność zawarta w przesłaniu. Będziemy pewni, iż zobaczyliśmy wspaniale narysowaną baśń, wzbogacającą X Muzę o nowe doznania artystyczne. To również frazesy? Cóż, warto było je napisać ponownie. 10. „Made in Hong Kong” (1997), reż. Fruit Chan Młodzik o ksywce Autumn Moon tkwi w świecie, gdzie nastolatkowie pozostawieni sami sobie rzucają szkołę i zarabiają, wykonując brudną robotę zleconą przez gangi. Zmarginalizowani żyją intensywnie i umierają młodo. Dorośli są nieobecni, przytłoczeni rzeczywistością uciekają od problemów. W osieroconych sercach narasta potrzeba poradzenia sobie z własnym życiem, a bezsilność tylko rodzi zniecierpliwienie i gniew. Mimo że czuć sprzeczność wobec przestępczych poczynań niedorostka, to intymna sytuacja obcowania w świecie targanym porywami serca zbliża nas do zagubionego chłopaka z każdą minutą. Nie spotkałam się wcześniej z tak żywo poprowadzoną narracją w filmie coming-of-age, wypełnionym po brzegi młodzieńczą energią i intensywnością przeżyć. 9. „Miłość obnażona” (2008), reż. Sion Sono Co potrafią Azjaci, czego nie potrafi reszta świata? Na pewno kręcić tak bezkompromisowe filmy. Artystyczna wrażliwość łączy się z szaleństwem anime, film kung-fu przeplata dramat rodzinny, analiza przemysłu pornograficznego zostaje wymieszana z przypowieścią religijną. Już nawet tytuł jest przewrotny, bo „Miłość obnażona” stanowi pierwszą część „trylogii nienawiści”. Jej twórca, Sion Sono, to piewca indywidualizmu, świadomy jak trudną drogę trzeba przebyć, by zaakceptować siebie. Na ekranie zajmuje ona aż cztery godziny, co nie jest standardowym metrażem. Na szczęście ogrom atrakcji, jakie tu znajdziemy, wspaniale ogląda się jednym ciągiem. Uwierzcie, reżyserowi brak piątej klepki, ale wcale nie oznacza to, że głupio gada. Wręcz przeciwnie: mówi głośniej niż inni, co mu w duszy gra. 8. „Oldboy” (2003), reż. Park Chan-wook Park Chan-wook stworzył obraz bezkompromisowy. Pokazał widzom w sposób dosłowny niesamowicie brutalne sceny, gloryfikował zemstę i przemoc, a także ukazał szczególnie parszywą formę psychicznego upodlenia bohatera. To jeden z filmów, które ogląda się z pewnymi wyrzutami sumienia, zastanawiając się, czy to na pewno w porządku, aby z takich widoków czerpać przyjemność. Najważniejsze jest jednak to, w jaki sposób „Oldboy” oddziałuje na widza, a staje się on seansem hipnotyzującym. Duża w tym zasługa przemyślanej w najdrobniejszych detalach intrygi, będącej najważniejszą częścią fabuły. Chociaż sploty zdarzeń niejednokrotnie szokują, nigdy nie można zarzucić im braku logicznego ciągu przyczynowo-skutkowego. Dzieło Koreańczyka to fenomenalnie zbudowana orgia przemocy, trzymająca widza za gardło od pierwszej do ostatniej minuty. 7. „Siedmiu samurajów” (1954), reż. Akira Kurosawa Gdyby dzieło Akiry Kurosawy sprowadzić tylko do opisu fabuły, widz mógłby pomyśleć, że to film jakich wiele. Jednak sam zarys akcji jest punktem wyjścia do opowieści o honorze, przyjaźni, poświęceniu i walce o godność. Optymistyczne akcenty bezinteresownej walki za słabszych mieszają się z pesymistycznym spojrzeniem na ludzką naturę, strach i zakłamanie, a nad wszystkim unosi się nostalgia i refleksja nad przemijaniem. Ponad trzy godziny z siódemką tytułowych bohaterów i mieszkańcami wioski, której bronią, mija bardzo szybko. Każda z postaci jest unikalna i ma swoją historię, która odciśnie się na głównym wątku filmu. Razem tworzą mozaikę ludzkich postaw, motywacji i charakterów. „Siedmiu samurajów” to wreszcie realizacyjny majstersztyk. Film, który poraża swoim rozmachem i maestrią kolejne pokolenia widzów. Każda scena, kadr i ujęcie zostały drobiazgowo rozplanowane i zrealizowane przy użyciu najnowocześniejszych w swoich czasach technik. Nie pozostawiono niczego przypadkowi, tak że nawet pojedyncze zjawiska pogodowe odgrywają tu swoją rolę. To czarno-biały obraz pełen kolorów. 6. „Kobieta z wydm” (1964), reż. Hiroshi Teshigahara Świat pustyni dosłownie wciągający ludzi w głąb. A pośrodku wszystkiego ludzka seksualność. Mam wrażenie, że żadne dzieło filmowe nie powiedziało wcześniej tak śmiało o cielesności. Bohaterowie odkrywają siebie, a w międzyczasie odsłaniają przed kamerą także swoją nagość. Ale nie jest to prowokacja względem widzów. Wręcz przeciwnie, to raczej pokazanie kinu, co kryje się pod charakteryzacją i kostiumami – człowiek. Raz godny pogardy, raz pełen miłości. Niby łatwy w charakterystyce, a w obliczu ekstremalnej sytuacji wymykający się wszelkim przewidywaniom. Ta nieuchwytność czyni film obiektem nieskończonej dyskusji, do której śmiało powinniście się przyłączyć. 5. „Zawieście czerwone latarnie” (1991), reż. Zhang Yimou „Zawieście czerwone latarnie” może być postrzegany jako krytyka patriarchatu, ale przede wszystkim jest to opowieść o kobiecie uwiązanej w tradycji, gdzie jedyną ucieczką jest śmierć lub szaleństwo. Symbolizująca w konfucjanizmie harmonię zabudowa typu siheyuan jawi się jako miejsce pełne zepsucia, piekło wybrukowane cierpieniem kobiet. Całość ukazana jest w sposób poetycki, łącząc delikatność i dosadność. Rytm życia wyznacza tu czerwona latarnia ustawiana przy apartamencie jednej z żon względem widzimisię pana posiadłości. Reszta konkubin uwięziona w czterech ścianach knuje intrygi, co dostarcza klaustrofobicznych odczuć. Ograniczona, bezosobowa przestrzeń kształtuje postacie i odzwierciedla stany emocjonalne zamkniętych w niej ludzi. Światło latarń nie jest w stanie przyćmić machinacji, którym poddawana jest nowa rodzina Songlian. Wśród samotnych dachów wiele kobiet spotkał podobny, tragiczny los, a mrocznym przejściom powierzono liczne sekrety. Młoda dziewczyna skażona zostaje okrucieństwem. Odziana w piękne suknie brnie ślepo w ciasne zaułki, gdzie nie ma miejsca na duszę. 4. „Służąca” (2016), reż. Park Chan-wook Park uwielbia z kina gatunkowego tworzyć prywatny plac zabaw. W „Służącej” bierze na warsztat utrzymaną w duchu twórczości Dickensa powieść „Złodziejka” autorstwa Sary Waters. Wiktoriańską Anglię zmienia na Koreę lat 30. XX wieku. Do klasycznego melodramatu dodaje silne akcenty komediowe oraz solidnie doprawia lesbijską erotyką. Następnie niepostrzeżenie zmienia go w osobliwy thriller z elementami heist movie, nad którym unosi się duch markiza de Sade. Technicznie całość doprowadza do perfekcji: muzyka poruszająca, kadry wymuskane, a główne bohaterki pełne uroku. Wszystko razem tworzy postmodernistyczną bombę, wobec której nie sposób przejść obojętnie. 3. „Tokijska opowieść” (1953), reż. Yasujirō Ozu Rodzice przyjeżdżają do wielkiego miasta, by odwiedzić swoje dorosłe potomstwo. Staruszkowie szybko stają się dla zabieganych dzieci jedynie przykrymi gośćmi, których jak najszybciej chcieliby się pozbyć. Pretekst zawsze się znajdzie… Czas płynie inaczej dla młodszych i starszych, a tempo dwóch pokoleń nie współgra ze sobą. Czas oddala ludzi od siebie. Gdy przychodzi refleksja, jest już zwykle za późno. Wtedy okazuje się, że najlepsze, co możemy sobie nawzajem ofiarować, to odrobina uwagi, odrobina czasu. „Tokijska opowieść” to wszak opowieść o życiu: małe smutki i radości, chwile zabawy, sporo pracy, rzadkie współczucie i wsączająca się nieubłaganie samotność. Te odwieczne prawidłowości można jedynie zaakceptować, choć nigdy nie przychodzi to łatwo. Yasujirō Ozu w swoim najsłynniejszym dziele bywa zarówno poetycko delikatny, jak i szczery do bólu. Powolna narracja i minimalistyczny styl wraz z nieszablonowym podejściem do roli dialogów, zdjęć i montażu składają się na urzekającą próbę zapisania na taśmie filmowej ulotnego życia z jego pięknem ukrytym w ludzkiej niedoskonałości. 2. „Rashomon” (1950), reż. Akira Kurosawa Niewielu reżyserów potrafi tak wnikliwie jak Akira Kurosawa zaglądać w mroczne zakątki ludzkiej duszy w poszukiwaniu dogasającego żaru człowieczeństwa. W „Rashomonie” odwieczne pytanie: „Czym jest prawda?” pozwala nam pochylić się nad ludzką naturą i jej sprzecznościami. Skłania do poszukiwań tego, co kieruje postępowaniem człowieka i każe zastanowić się, czy ma ono jakiś sens. Wraz z bohaterami filmu pytamy zatem, kim jest człowiek i jak to możliwe, że wyrządza drugiemu tyle zła. Dochodzimy jednakże do wniosku, że zło nie istnieje bez dobra. By równowaga świata została zachowana, rozpaczy musi odpowiadać nadzieja, a ulewnemu deszczowi – ciepło słońca wychodzącego zza chmur. Akira Kurosawa stopił te fundamentalne rozważania w nierozerwalną całość z zachwycającą formą, w której żadne ujęcie i cięcie montażowe nie jest przypadkowe. Alegoryczna opowieść wpisana jest w perfekcyjnie dopracowany scenariusz, którego nieortodoksyjna budowa – obok histerycznej kreacji Toshirō Mifune – najlepiej pozwala docenić przełomowe znaczenie „Rashomona”. 1. „Harakiri” (1962), reż. Masaki Kobayashi „Harakiri” to przede wszystkim demitologizacja kodeksu bushidō. Dowód na to, że nawet w feudalnej Japonii, w obliczu prawdziwego zagrożenia honor i tradycja to tylko fasada. Czy być człowiekiem znaczy ślepo podążać za narzuconymi zasadami? Nie jest to jednak nudny film polityczny, a kryminał z misternie utkaną intrygą. Opowieść protagonisty wciąga bez reszty. Kobayashi, odsłaniając kolejne karty, gra na naszych emocjach i kilka razy każe nam weryfikować opinię na temat bohaterów. Mało? To wiedzcie, że podczas sceny walki na polanie poczujecie wiatr we włosach.
Zobacz Film Piekło jest dla bohaterów płyta DVD w najniższych cenach na Allegro.pl. Najwięcej ofert w jednym miejscu. Radość zakupów i 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji.
Dostępne seriale: Skazana (Skazana) Skazana 2021 Fabuła serialu „Skazanej” ma koncentrować się na odnoszącej sukcesy sędzi Alicji Mazur, która znana jest ze swojej surowości wobec przestępców. Kobieta niespodziewanie zostaje oskarżona o zabójstwo, którego nie popełniła. Trafia do więzienia, gdzie musi przetrwać wśród kobiet, na które sama wydała wcześniej wyrok. Przy życiu trzyma ją nastoletnia córka oraz chęć zemsty na tych, którzy ją wrobili. Gatunek: Dramat Aktorzy: Agata Kulesza, Michał Czernecki, Bartłomiej Topa Przejdź 金宵大厦2 (金宵大厦2) Zazá (Zazá) reż. Alexandre Boury Zazá 1997 Gatunek: Dramat Aktorzy: Fernanda Montenegro, Ney Latorraca, Nathália Timberg, Paulo Goulart, Cecil Thiré, Fafy Siqueira, Antonio Calloni, Júlia Lemmertz, Alexandre Borges, Vanessa Lóes, Rachel Ripani, Fernando Torres, Letícia Spiller, Marcello Novaes, Jorge Dória, Reginaldo Faria, Louise Cardoso, Claudia Ohana, Mário Gomes, Xuxa Lopes, Paulo Gorgulho, Roberto Bataglin, Giselle Policarpo, Deborah Secco, Fernanda Rodrigues, Juliana Martins, Marcos Breda, André Valli, Sylvia Bandeira, Roberto Bomtempo, Betty Erthal, Luciano Vianna, Ana Maria Nascimento e Silva, Eduardo Caldas, Aracy Cardoso, Elcio Romar, Leina Krespi, Fernanda Muniz, Marcelo Barros, Bernadeth Lyzio, Daniel Marinho, David Cardoso Jr., Adriana Londoño Przejdź Lekarze na start (Lekarze na start) Lekarze na start 2017 Serial przedstawia losy absolwentów medycyny. Wszyscy w jednym roku trafiają na staż do Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego. To tam cała piątka starać się będzie o rezydenturę na oddziale chirurgii, stawiać swoje pierwsze diagnozy, przeprowadzać poważne zabiegi, ale także ratować i tracić pierwszych pacjentów. Czy poradzą sobie z tak wielką presją? Ich zawodowe perypetie splatać się będą z życiowymi zawirowaniami. Jak wiele zaryzykują, by ratować zdrowie i życie pacjentów? Gatunek: Dramat Aktorzy: Kamil Szeptycki, Aldona Jankowska, Zuzanna Grabowska, Tomasz Sobczak, Filip Gurłacz Przejdź A Lei do Amor (A Lei do Amor) A Lei do Amor 2016 Gatunek: Dramat Aktorzy: Cláudia Abreu, Reynaldo Gianecchini, Vera Holtz, José Mayer, Humberto Carrão, Alice Wegmann, Isabella Santoni, Thiago Lacerda, Camila Morgado, Emanuelle Araújo, Tarcísio Meira, Regina Braga, Ricardo Tozzi, Cláudia Raia, Daniel Rocha, Pierre Baitelli, Heloísa Périssé, Heloísa Jorge, Grazi Massafera, Otávio Augusto, Danilo Grangheia, Tuca Andrada, Maria Flor, Marcella Rica, Armando Babaioff, Titina Medeiros, Érico Brás, Bianca Muller, André Luiz Frambach, Arianne Botelho, Paulo Lessa, Matheus Fagundes, Bella Piero, Marcelo Várzea, Mila Moreira, Ana Rosa, Tato Gabus, Raphael Ghanem, Gabriel Chadan Przejdź Układ krążenia (Układ krążenia) reż. Andrzej Titkow Układ krążenia 1977 1 godz. 20 min. Po niesłusznym odebraniu prawa do wykonywania zawodu lekarza, Roman Bognar przeprowadza się na wieś, by znaleźć prawdziwego sprawcę eutanazji i odzyskać swoje dobre imię. Gatunek: Dramat Aktorzy: Edward Linde-Lubaszenko, Cezary Morawski, Piotr Cieślak, Józef Pieracki, Gustaw Lutkiewicz, Maria Wachowiak, Joanna Żółkowska Przejdź Padayon (Padayon) Układ Warszawski (Układ Warszawski) reż. Łukasz Jaworski Układ Warszawski 2011 0 godz. 40 min. Marek Oporny, będący policyjnym analitykiem, zostaje przeniesiony za karę do komisariatu na Czerniakowie. Nowi koledzy nie są mu przychylni, a pierwsze śledztwo, które prowadzi, dotyczy jego stryja. Gatunek: Dramat, Komedia Aktorzy: Alan Andersz, Leslaw Zurek, Jan Englert, Olga Bołądź, Katarzyna Gniewkowska, Adam Ferency, Katarzyna Herman, Grażyna Szapołowska, Bartłomiej Topa Przejdź 加油！媽媽 (加油！媽媽) 加油！媽媽 2022 Gatunek: Familijny, Dramat Aktorzy: Kitty Zhang, Li Zefeng Przejdź Pátria Minha (Pátria Minha) reż. Ary Coslov Pátria Minha 1994 Gatunek: Dramat Aktorzy: Tarcísio Meira, Vera Fischer, Cláudia Abreu, José Mayer, Fábio Assunção, Eva Wilma, Carlos Zara, Renata Sorrah, Nuno Leal Maia, Renée de Vielmond, Carlos Vereza, Marieta Severo, Petrônio Gontijo, Felipe Camargo, Deborah Evelyn, Isadora Ribeiro, Gianfrancesco Guarnieri, Luiza Tomé, Pedro Cardoso, Lília Cabral, Débora Duarte, Isabel Fillardis, Ivan Cândido, Renata Castro Barbosa, Rodolfo Bottino, André Pimentel, Chica Xavier, Alexia Deschamps, Rosita Thomaz Lopes, Alexandre Moreno, Odete Lara, Stepan Nercessian, Paula Lavigne, José D'Artagnan Júnior, Fátima Freire, Clementino Kelé, Yaçanã Martins, Zeni Pereira, Nildo Parente, Luciano Vianna, Lú Mendonça, Flávia Bonato, Rodrigo Santoro, Fernando Eiras, Flávia Alessandra, Eduardo Caldas, Carlos Kroeber, Fábio Pillar, Paulo Reis, Emílio de Mello, Cássia Linhares, Patrícia Naves, Malu Galli Przejdź Grób (ביום שהאדמה רעדה) reż. Omri Givon Grób 2019 Potężne trzęsienie ziemi odsłania grób, w którym znajdują się trzy szkielety. Zostaje podjęte w tej sprawie śledztwo, które wykazuje, że kody genetyczne zmarłych pokrywają się z DNA trzech żyjących osób. Dochodzenie przynosi jednak więcej pytań niż odpowiedzi. Gatunek: Dramat, Tajemnica Aktorzy: Gilad Kletter, Nadav Nates, Liana Ayun, Shalom Michaelshwilli, Daniel Gal, Reymonde Amsallem, Ayelette Robinson, Oded Leopold, Ortal Ben-Shoshan, Adam Karst Przejdź Cara & Coroa (Cara & Coroa) Cara & Coroa 1995 Gatunek: Dramat Aktorzy: Christiane Torloni, Luís Melo, Victor Fasano, Miguel Falabella, Maitê Proença, Lúcia Veríssimo, Marcos Paulo, Louise Cardoso, Carlos Zara, Marilena Ansaldi, Hugo Carvana, Luíza Curvo, Arlete Salles, Natália Lage, Márcio Garcia, Alessandra Negrini, Mauro Mendonça, Arlete Montenegro, Chica Xavier, Carlos Vereza, Maria Padilha Przejdź Caras & Bocas (Caras & Bocas) reż. Marcelo Zambelli Caras & Bocas 2009 Gatunek: Dramat, Familijny Aktorzy: Flávia Alessandra, Malvino Salvador, Deborah Evelyn, Henri Castelli, Marcos Pasquim, Ingrid Guimarães, Isabelle Drummond, Miguel Rômulo, Fúlvio Stefanini, Sergio Marone, Sheron Menezes, Júlio Rocha, Marcos Breda, Rachel Ripani, Sidney Sampaio, Maria Zilda Bethlem, Marco Pigossi, Ricardo Duque, Elizabeth Savalla, Fernanda Machado, Bete Mendes, Danieli Haloten, Renata Castro Barbosa, Ana Lúcia Torre, Theodoro Cochrane Przejdź 把關者們 (把關者們) Influences (Influences) 林深见鹿 (林深见鹿) 衡山医院 (衡山医院) 衡山医院 2021 Gatunek: Dramat Aktorzy: Qin Junjie, Sun Yi, Xi Meijuan, Tu Song-yan, Fan Jinwei Przejdź Odwilż (Odwilż) Odwilż 2022 W lodowatej wodzie na brzegu Odry znalezione zostaje ciało młodej kobiety. Dochodzenie w tej sprawie prowadzi Zawieja, trzydziestokilkuletnia policjantka, która nie daje łatwo za wygraną. Gatunek: Dramat, Kryminał Aktorzy: Przejdź Un rostro en mi pasado (Un rostro en mi pasado) reż. Jesús Acuña Un rostro en mi pasado 1989 Gatunek: Dramat Aktorzy: Sonia Infante, Joaquín Cordero, Armando Araiza, Ana Patricia Rojo, Amara Villafuerte, Flor Trujillo, Gabriela Ruffo, Juan Peláez, Chantal Andere, Manuel Ojeda, Silvia Manríquez, Alejandro Ruíz, Lizetta Romo, Gloria Jordán, Gilberto Román, Yolanda Ciani, Katia del Río, Rosario Gálvez, Sergio Sánchez, Eduardo Liñán, Stephanie Salas, Faviola Elenka Tapia, José María Torre, Humberto Elizondo, Adalberto Parra, Norma Lazareno, Armando Palomo, Belem Balmori, Dolores Beristáin Przejdź Demente (Demente) Demente 2021 Gatunek: Tajemnica, Dramat Aktorzy: Benjamín Vicuña, Paz Bascuñan, Francisco Pérez-Bannen, Patricia Rivadeneira, Ingrid Cruz, Andrés Velasco, Gonzalo Valenzuela Przejdź PĘTLA (PĘTLA) reż. Patryk Vega PĘTLA 2020 Polski policjant i dwaj Ukraińcy postanawiają zostać królami sutenerskiego biznesu na Podkarpaciu. Uporawszy się z konkurencją, otwierają przybytek, w którym przedstawiciele elit mogą zakosztować luksusowych rozrywek. Gatunek: Dramat, Kryminał Aktorzy: Antoni Królikowski, Katarzyna Warnke, Piotr Stramowski, Rafał Cieszyński, Henryk Talar Przejdź 1962: The War In The Hills (1962: The War In The Hills) Olho no Olho (Olho no Olho) reż. Rogério Gomes Olho no Olho 1993 Gatunek: Dramat Aktorzy: Tony Ramos, Natália do Vale, Reginaldo Faria, Helena Ranaldi, Felipe Folgosi, Nico Puig, Patrícia de Sabrit, Selton Mello, Danielle Winits, Fernando Almeida, Antonio Calloni, Maria Zilda Bethlem, Gerson Brenner, Rita Guedes, Patrícia Perrone, Rodrigo Santoro, Alessandra Negrini, Petrônio Gontijo, Bel Kutner, Rodrigo Penna, Patrícya Travassos, Jorge Dória, Sérgio Mamberti, Mário Gomes, Lyla Collares, Eva Todor, Cleyde Yáconis, Sérgio Viotti, Iara Jamra, Tony Tornado, Cristina Prochaska, Fabio Junqueira, Rosita Thomaz Lopes, Thales Pan Chacon, Dill Costa, Tadeu Aguiar, Nani Venâncio Przejdź 我是真的爱你 (我是真的爱你) 我是真的爱你 2021 Gatunek: Dramat Aktorzy: Liu Tao, Du Chun, Li Nian, Wang Yuanke, Yuan Wen-kang, Wang Tianchen Przejdź Dostępne filmy: Хамса (Хамса) reż. Gadzhimurad Efendiev Хамса 2017 0 godz. 15 min. Gatunek: Dramat Aktorzy: Eldar Afashokov, Mariam Sozaeva, Lydiya Berbekova, Mazhit Zhangurazov, Murat Kumykov, Madina Dokshukina Przejdź Przedostatni (Den Næstsidste) Przedostatni 2020 2 godz. 0 min. Kafkowska opowieść o przeciętnym inspektorze, który zostaje uwięziony w budynku, gdzie musi zmierzyć się z niekończącym się labiryntem przeszkód. Gatunek: Dramat Aktorzy: Joen Højerslev, Joen Bille, Anne Fletting Przejdź 1983 (1983) reż. Agnieszka Holland 1983 2018 7 godz. 28 min. Gatunek: Kryminał, Dramat, Thriller Aktorzy: Robert Więckiewicz, Maciej Musiał, Michalina Olszańska, Andrzej Chyra, Zofia Wichłacz, Krzysztof Wach, David Errigo Jr. Przejdź Skuci lodem (Still River) reż. Angelos Frantzis Skuci lodem 2019 2 godz. 8 min. Pochodzące z Grecji małżeństwo, Petros (Andreas Konstantinou) i Anna (Katia Goulioni), przenosi się do przemysłowego miasta na Syberii. Decyzja o przeprowadzce jest związana z nową posadą mężczyzny. Niebawem jego żona zachodzi w ciążę. Przyszły ojciec nie ma jednak pewności, czy to jego dziecko. Jest przekonany, że żona go zdradziła. W konsekwencji traci do niej zaufanie, a ich uczucie słabnie. Gatunek: Dramat Aktorzy: Katia Goulioni, Andreas Konstantinou, Indra Burkovska, Juris Bartkevičs, Ivars Puga, Guna Zariņa, Katrine Pasternaka, Oskars Morozovs, Glebs Beikov, Kaspars Znotiņš, Leonīds Lencs, Kirill Zaytsev, Kirill Bolsev, Irina Jegorova, Marks Selutko, Regīna Razuma Przejdź Perfect Storm (Perfect Storm) To My Pink Lady (To My Pink Lady) reż. Alexo Wandael To My Pink Lady 2019 0 godz. 12 min. Gatunek: Dramat Aktorzy: Cristina Rambaldi, Andria Kozica, Aria Lyric Leabu Przejdź Ona Meta (Ona Meta) Cicha Ziemia (Cicha Ziemia) Cicha Ziemia 2022 1 godz. 53 min. Gatunek: Dramat Aktorzy: Dobromir Dymecki, Agnieszka Żulewska, Jean-Marc Barr Przejdź フクシマ50 (フクシマ50) reż. Setsurô Wakamatsu フクシマ50 2020 2 godz. 2 min. Gatunek: Akcja, Dramat Aktorzy: Ken Watanabe, Koichi Sato, Hidetaka Yoshioka, Narumi Yasuda, Naoto Ogata, Shôhei Hino, Mitsuru Hirata, Masato Hagiwara, Keisuke Horibe, Hisahiro Ogura, Masato Wada, Masanori ishii, Masaki Miura, Arata Horii, Yûta Kanai, Shuichiro Masuda, Kunihiro Suda, Sarutoki Minagawa, Ryo Ono, Kazuhiko Kanayama, Yoshihisa Amano, Tomorowo Taguchi, Yasunori Danta, Eisuke Sasai, Shirô Sano, Akio Kaneda, Mantaro Koichi, Kenichi Yajima, Kenji Anan, Masayuki Itô, Dankan, Riho Yoshioka, Yasuko Tomita, Masane Tsukayama, Takumi Saito, Yuri Nakamura, Shigeru Izumiya, Yasuyuki Maekawa, Daniel Kahl Przejdź Blonde (Blonde) Blonde 2022 2 godz. 46 min. Gatunek: Dramat, Romans, Tajemnica Aktorzy: Ana de Armas, Adrien Brody, Bobby Cannavale, Julianne Nicholson, Caspar Phillipson, Evan Williams, Toby Huss, Xavier Samuel Przejdź ورقة بيضا (ورقة بيضا) reż. Henri Barges ورقة بيضا 2017 1 godz. 44 min. Gatunek: Akcja, Komedia, Dramat Aktorzy: Darine Hamze, Alexandra Kahwagi , Gabriel Yammine, Hassan Mrad, Edmund Hedded Przejdź Une cage deux oiseaux (Une cage deux oiseaux) Lubię mówić z Tobą (Lubię mówić z Tobą) reż. Piotr Matwiejczyk Lubię mówić z Tobą 2013 2 godz. 0 min. Gatunek: Dramat Aktorzy: Andrzej Gałła, Mirosław Baka, Jan Stawarz, Zuzanna Helska, Wojciech Ziemiański Przejdź Nafta (Керосин) Nafta 2020 1 godz. 17 min. Kolejny - po "Wstydzie" (2013) i "Tureckim siodle" (2017) - prezentowany na "Sputniku" film reżysera rodem z Uzbekistanu. I zarazem kolejny jego obraz, który jest portretem człowieka zagubionego w rzeczywistości i ciężko doświadczonego przez los. Tym razem jest nim ponad osiemdziesięcioletnia staruszka, żyjąca samotnie w starej drewnianej chacie w zapomnianej przez Boga wsi. Z trudem wiąże koniec z końcem. Gdyby nie udostępnianie pokojów i kuchni kierowcom tirów na kilkugodzinny odpoczynek bądź pijackie libacje, przymierałaby głodem. Ale kiedy zostaje definitywnie zamknięty jedyny sklep spożywczy w Porożkach - i to źródło dochodów wysycha. Wyjściem z problemów może okazać się przeprowadzka do córki do miasta, lecz na staruszkę niechętnie patrzy konkubent kobiety. Pawła - to imię głównej bohaterki - musi więc radzić sobie inaczej, na przekór okrutnemu losowi, który nigdy nie szczędził jej ciosów. Yusup RazykovYusup Razykov opowiedział tę historię w formie ponurej współczesnej bajki. Gatunek: Dramat Aktorzy: Elena Susanina, Valery Maslov, Inna Stepanova, Anna Belenkaya Przejdź Bosy imperator (The Barefoot Emperor) Bosy imperator 2020 1 godz. 38 min. Król Belgów zostaje postrzelony w Sarajewie i budzi się w chorwackim sanatorium. Inteligentna satyra na współczesny Stary Kontynent i Unię Europejską. Gatunek: Komedia, Dramat Aktorzy: Peter van den Begin, Titus De Voogdt, Lucie Debay, Bruno Georis Przejdź אסיה (אסיה) אסיה 2021 1 godz. 25 min. Gatunek: Dramat Aktorzy: Przejdź Samotne wilki (Lone Wolves) Samotne wilki 2019 1 godz. 20 min. Więzienie o podwyższonym rygorze. Arnold Drexler (Fred Adenis), aby skrócić swój 15-letni wyrok, postanawia ujawnić organizację stojącą za jego zbrodniami. To, czego on, inni więźniowie i wielu strażników więziennych nie rozumie, to jak głęboko skorumpowani są poszczególni bohaterowie. Uwięzienie Arnolda wywołuje brutalną reakcję jego kolegów z celi, Vica (Joel Minguet) i Toniego (Pau Barredo), którzy również postanawiają się zemścić. Gatunek: Dramat, Thriller Aktorzy: Fred Adenis Przejdź Mały Jakub (Mały Jakub) reż. Mariusz Bieliński Mały Jakub 2017 1 godz. 18 min. Jakub nie może pozbyć się wrażenia, że gdy przebywa w pracy, ktoś nieustannie zakrada się do jego mieszkania. Przypuszczenia potwierdzają się, gdy przyłapuje intruza na gorącym uczynku. Jest nim kilkunastoletni chłopiec, jego imiennik – Jakub. Spotkanie z nieproszonym gościem stanie się dla mężczyzny szansą do zmierzenia z odległymi, nie zawsze wygodnymi wspomnieniami z dzieciństwa. Konfrontacja ta będzie również początkiem do zdobywania wiedzy o samym sobie – niespodziewanej, mrocznej, zepchniętej gdzieś poza granice codziennego postrzegania... Gatunek: Dramat Aktorzy: Mirosław Baka, Jan Sączek, Eryk Lubos, Dorota Kolak, Henryk Talar, Radosław Pazura Przejdź Ogród rodzinny. Przyjaciel (Zahradnictví: Rodinný přítel) reż. Jan Hřebejk Ogród rodzinny. Przyjaciel 2017 Kameralna opowieść osadzona w realiach okupowanej przez nazistów Pragi. Vilma, Ela i Bedřiška mieszkają z dwójką dzieci. Mężowie sióstr są w obozach koncentracyjnych, dokąd wywieziono ich za działalność w ruchu oporu. Podczas całej wojny samotnym kobietom pomaga lekarz Jiří, przyjaciel męża jednej z nich, wdzięczny kolegom z konspiracji za to, że go nie wydali. Z czasem między Vilmą i Jiřím rodzi się uczucie. Kiedy tuż po wojnie do domu wraca mąż Vilmy, dla domowników jest już obcym człowiekiem. Vilma musi wybrać między mężczyzną, z którym założyła rodzinę, a tym, z którym żyła przez ostatnie pięć lat. Gatunek: Dramat Aktorzy: Ondřej Sokol, Anna Geislerová, Jiří Macháček, Martin Finger, Klára Melíšková, Gabriela Míčová Przejdź Your Name (Your Name) reż. Lee Isaac Chung Ad Lib (Ad Lib) Ad Lib 2020 0 godz. 11 min. Gatunek: Romans, Dramat, Thriller, Horror Aktorzy: Thomas Alden, Nouritza Emmanuelian Przejdź Fatima - Trzecie Objawienie (Il terzo segreto di Fatima) reż. Alfredo Peyretti Fatima - Trzecie Objawienie 0 godz. 0 min. Młoda portugalska zakonnica musi zanieść tajne przesłanie Papieżowi, z Trzecią Tajemnicą Fatimską, ale staje się podejrzana o morderstwo w Watykanie. Wchodzi w dziwną relację z policjantem, który bada przestępstwo. Gatunek: Historyczny, Dramat Aktorzy: Enzo Marino Bellanich, Regina Bianchi, Marco Bonini, Massimo De Lorenzo, Romuald Klos, Andrea Sartoretti, Mandala Tayde Przejdź Wyspa muzyki (The Music Island) Wyspa muzyki 1 godz. 37 min. Uzależniony od narkotyków złodziej, wyjeżdża na Ibizę, gdzie znajduje ukojenie. Po powrocie z podróży stara się wrócić do normalnego życia, ale wolność, której doświadczył, nie daje o sobie zapomnieć. Gatunek: Dramat, Thriller Aktorzy: Przejdź Głupcy (Głupcy) reż. Tomasz Wasilewski Głupcy 2022 1 godz. 49 min. Gatunek: Dramat Aktorzy: Dorota Kolak, Łukasz Simlat, Katarzyna Herman, Tomasz Tyndyk, Marta Nieradkiewicz Przejdź
Kobiety kryminału (sezon 1) premium Serial dokumentalny przedstawiający życie za murami jednego z największych więzień dla kobiet w Polsce. Komentarze do: Piekielny. motel. 1980. Lektor.pl. Vincent prowadzi motel, gdzie specjalnością są wyroby mięsne. Nikt nie wie z jakiego mięsa są te specjały.
II wojna światowa, linia Zygfryda w Niemczech. Grupa amerykańskich żołnierzy przygotowuje się do opuszczenia frontu. Tymczasem sierżant Larkin przekazuje rozkaz powrotu na pierwszą linię. Wśród tych, którym powierzono karkołomne zadanie utrzymania pozycji, znajduje się szeregowiec Reese. Został on niedawno pozbawiony stopnia sierżanta z powodu problemów z alkoholem. Zbuntowany żołnierz izoluje się od towarzyszy, lecz wkrótce dowodzi odwagi i męstwa. Grupka amerykańskich żołnierzy musi zmierzyć się ze znacznie silniejszym wrogiem. Klasyka wojennego kina z legendarnym Steve'em McQueenem w głównej roli. John Reese (Steve McQueen) jest niepokornym żołnierzem, który nie stroni od alkoholu. W 1944 roku mężczyzna zostaje z tego powodu zdegradowany do stopnia szeregowca. Przełożony postanawia wysłać go do dawnego oddziału, który stacjonuje opodal Linii Zygfryda. Reese nie może jednak odnaleźć się w nowej sytuacji i izoluje się od reszty żołnierzy. Równocześnie daje się poznać jako odważny wojownik. Czy jego wiedza i doświadczenie przydadzą się w starciu z liczniejszym i lepiej uzbrojonym wrogiem? Jeden z najlepszych filmów wojennych lat sześćdziesiątych, a zarazem ważna pozycja w reżyserskim dorobku Dona Siegela (Brudny Harry, Ucieczka z Alcatraz). Twórcy ukazują wiernie dramat wojny i determinację garstki amerykańskich żołnierzy, którzy muszą stawić czoła znacznie silniejszemu przeciwnikowi. Surowy, pełen napięcia obraz wyróżnia się doskonałym aktorstwem. W główną rolę brawurowo wcielił się legendarny Steve McQueen (Wielka ucieczka, Bullitt). Obok niego występują zdobywca Złotego Globu i nominacji do Oscara Bobby Darin (Kiedy nadejdzie wrzesień, Kapitan Newman), Fess Parker (Wozy jadą na Zachód, Żółte psisko) oraz laureat Nagrody Akademii James Coburn (Pat Garrett i Blly Kid, Prywatne piekło). Autorem scenariusza był nagrodzony Oscarem Robert Pirosh (Pole bitwy, Marsz ku chwale).
Lektor.pl 1080p - CDA. Pierworodny. 1984. Lektor.pl. Odblokuj dostęp do 14271 filmów i seriali premium od oficjalnych dystrybutorów! Oglądaj legalnie i w najlepszej jakości. Rodzice Jakea Livingstona rozwiedli się. Nowym partnerem matki chłopca zostaje pijak i narkoman Sam.
Premiera „Pięciu braci” zbiegła się w czasie z największą od lat 60. falą antyrasistowskich protestów w Stanach. Spike Lee opowiada o wojnie w Wietnamie – nie oznacza to jednak, że jego analiza stosunków rasowych jest październik 1965 roku. Pięciu amerykańskich żołnierzy przedziera się przez dżunglę w Phú Cường w Wietnamie Południowym. Wśród nich jest czarnoskóry osiemnastolatek. Pluton, do którego należy, został ostrzelany przez członków Wietkongu. Amerykanie chcą odeprzeć atak. Zostają jednak zaskoczeni – pod nogami żołnierzy ląduje granat. Osiemnastolatek rzuca się na niego, chwyta go w dłoń i przykrywa swoim ciałem, aby pochłonąć całą moc eksplozji. Ginie na miejscu. Pozostali żołnierze są uratowani. Ta historia wydarzyła się naprawdę. Nastolatkiem, który ocalił życie swoich kompanów, był Milton L. Olive. Pierwszy czarnoskóry uhonorowany Medalem Honoru – najwyższym odznaczeniem wojskowym w amerykańskiej armii. Hollywood nie zainteresowało się jednak historią heroicznego czynu Olive’a. Nie zrobiło filmu o nim ani o żadnym innym czarnoskórym bohaterze wojny w Wietnamie – mimo że stanowili oni aż 32 procent amerykańskiej armii. Hollywood nie zainteresowało się historią heroicznego czynu Olive’a. Nie zrobiło filmu o nim ani o żadnym innym czarnoskórym bohaterze wojny w Wietnamie – mimo że stanowili oni aż 32 procent amerykańskiej armii. Zamiast tego mieliśmy gros białych bohaterów (lub antybohaterów) – między innymi Forresta Gumpa, Rambo, Rona Kovica z „Urodzonego 4 lipca”, Kurtza i Willarda z „Czasu apokalipsy”, sierżantów Barnesa i Eliasa z „Plutonu” czy szeregowego Pyle’a i sierżanta Hartmana z „Full Metal Jacket”. Dopiero Spike Lee, reżyser konsekwentnie wypełniający misję oddawania głosu czarnym w kinie, poddaje rewizji wojnę w Wietnamie i przedstawia ją z perspektywy Afroamerykanów. Wyprawa po kompana i… po złoto Czterech czarnoskórych weteranów wojny w Wietnamie wraca po latach do Sajgonu (obecnie Hồ Chí Minh). Chcą odnaleźć szczątki – poległego na wojnie kompana – „walecznego” Normana (Chadwick Boseman), aby przewieźć je do Stanów i pochować je z należytymi honorami. To jednak nie jedyny cel wyprawy weteranów. Podczas wojny Amerykanie płacili Wietnamczykom z Południa złotem za pomoc w walce przeciwko Wietkongowi. Piątka czarnoskórych miała je im przekazać – zdecydowali jednak zachować skarb dla siebie. Spike Lee opowiada więc o wojnie w Wietnamie z dzisiejszej perspektywy – historia poszczególnych bohaterów mówi o traumie weteranów. W szerszym kontekście „Pięciu braci” problematyzuje z kolei relacje rasowe w Stanach. Dawid Dróżdż „Przejmiemy to złoto. Przejmiemy je za czarnych żołnierzy, którzy nie wrócili do domu. Za braci i siostry wyrwane Afryce i rzucone do Jamestown w Wirginii w 1619 roku. Damy to złoto naszym braciom” – mówi w retrospekcji z wojny Norman, który wpadł na pomysł przechwycenia złota. Żołnierze zakopali łup. Po wojnie nie udało im się jednak go odnaleźć – zgubili punkty orientacyjne, złoto na ponad pół wieku pozostało pod ziemią. Teraz podstarzali już weterani mają dokończyć misję – dzięki zdjęciom satelitarnym ustalili, gdzie powinno znajdować się złoto. Idą więc na poszukiwania w głąb dżungli. Bohaterowie początkowo sprawiają wrażenie, jakby wyparli przeszłość – być może dlatego, że Hồ Chí Minh w ogóle nie przypomina Sajgonu, w którym walczyli przed laty. Ulice mienią się neonami, które oświetlają ekskluzywne hotele, drogerie z ubraniami czy McDonalda. Bohaterowie korzystają z uroków „nowego miasta” – popijają drinki, wywijają na parkiecie w lokalnej dyskotece, wspominają z rozrzewnieniem stare czasy. Film zaczyna się niemalże jak party movie, które zakończy się srogim kacem. Dopiero przy spotkaniu bohaterów z lokalną społecznością ulatuje chilloutowy nastrój. Wówczas odzywa się bowiem obustronny resentyment. Przypadkowo napotkany Wietnamczyk oskarża jednego z bohaterów o morderstwo jego rodziców. Ten z kolei nie kryje nienawiści do „żółtków” – wojna naznaczyła go bowiem na całe życie. „Widzę duchy. Waleczny Norm nawiedza mnie prawie co noc” – przyznaje, gdy dostał wcześniej ataku paniki po dyskusji z Wietnamczykiem. Wojna białych, w której ginęli czarni Spike Lee opowiada więc o wojnie w Wietnamie z dzisiejszej perspektywy – historia poszczególnych bohaterów mówi o traumie weteranów. W szerszym kontekście „Pięciu braci” problematyzuje z kolei relacje rasowe w Stanach. Amerykanie już w latach 50. wysyłali do Wietnamu Południowego żołnierzy, którzy wspierali Republikę Wietnamu w walce z komunistyczną Demokratyczną Republiką Wietnamu (Wietnamem Północnym wspieranym przez Związek Radziecki i Chiny). Prawdziwy napływ amerykańskich wojsk nastąpił w latach 60. materiały prasowe Netflix W Stanach buzowało wówczas od napięć rasowych – dopiero w 1964 roku prezydent Lyndon B. Johnson podpisał ustawę znoszącą segregację rasową. Niewiele to jednak zmieniło – czarnoskórzy nadal musieli walczyć o swoje prawa; lata dyskryminacji spowodowały, że byli w gorszej sytuacji ekonomicznej. Przekładało się to na możliwości rozwoju – czarni zamiast zdobywać wykształcenie i piąć się po szczeblach kariery zawodowej, pozostawali „zamknięci” w biednych dzielnicach zwanych czarnymi gettami, gdzie szerzyła się przestępczość. Dochodziły do tego silnie zakorzenione w społeczeństwie uprzedzenia rasowe. Rząd chętnie wysyłał czarnych na front. Ponad 30 procent żołnierzy było czarnych – mimo że stanowili oni tylko 11 procent całego amerykańskiego społeczeństwa. Rasizm był w Wietnamie na porządku dziennym. Czarni często byli wysyłani na stracenie – na pierwszą linię frontu do bezpośredniej walki z wrogiem. Z powodu braku wykształcenia nie mieli szans na szybki awans w strukturach armii i bezpieczniejszą pracę administracyjną. Nie bez przyczyny wojna wietnamska jest więc nazywana „wojną białych, w której ginęli czarni”. Welcome to the Jungle Hollywoodzkie kino o wojnie w Wietnamie często romantyzowało ten okres w kontekście stosunków rasowych. Wystarczy przypomnieć scenę z „Forresta Gumpa”, w której tytułowy bohater niesie na rękach umierającego Bubbę, czarnoskórego przyjaciela. Rzeczywiście, z niektórych relacji czarnych weteranów wynika, że wojna w Wietnamie była dla nich wyzwoleniem z rasowych opresji. W sytuacji zagrożenia, będąc na froncie, kolor skóry przestawał mieć znaczenie. Żeby przetrwać, wszyscy musieli współpracować – biali i czarni stali się sobie równi. Wspomina o tym także jeden z bohaterów „Pięciu braci”, który mówi: „Kiedyś czarni coś znaczyli. Walczyliśmy razem. Tu, w tej przeklętej dżungli, zostaliśmy braćmi”. Bohater „Pięciu braci” – jakkolwiek absurdalnie to brzmi – wspomina wojnę w Wietnamie z sentymentem, bo wtedy czuł się dla kraju ważny. Stany nie wynagrodziły mu jednak tej lojalności. „Wysyłacie 20 milionów czarnych na wasze wojny, każecie im zbierać waszą bawełnę, nie dając im w zamian nic. Prędzej czy później ich lojalność się skończy” – mówi Malcolm X, działacz na rzecz praw Afroamerykanów, w archiwalnej wypowiedzi z 1962 roku, którą Spike Lee przywołuje na początku filmu. Weterani wojny w Wietnamie rzeczywiście są pozostawieni na pastwę losu. Rząd nie zapewnił im jakiegokolwiek bezpieczeństwa; oddanie narodowi nie przyniosło im żadnych korzyści. Jeden z bohaterów cierpi na ataki paniki, drugi kuleje – ma uszkodzoną jedną nogę; jeszcze inny jest zadłużony po uszy, nie ma pieniędzy na opłacenie hotelu. Ponadto rząd amerykański nigdy nie przyczynił się do całkowitego zwalczenia dyskryminacji rasowej. Zinstytucjonalizowany rasizm jest nadal obecny, czego najświeższym przykładem jest morderstwo George’a Floyda. Nadużywanie władzy przez białych policjantów wobec czarnych, ale także surowsze traktowanie czarnych przez system karny, to stale powtarzające się procedery w Stanach. Integracja rasowa na wojnie w Wietnamie była więc jedynie pozorna. W rzeczywistości potomkowie niewolników nigdy nie uwolnili się z roli przedstawicieli rasy podległej białym Amerykanom. Wiedzą o tym bohaterowie Spike’a Lee, którzy decydują się zawłaszczyć złoto – ma ono być dla nich rekompensatą za krzywdy wyrządzone przez kraj. „Giniemy za ten kraj od samego początku, w nadziei, że kiedyś zajmiemy należne nam miejsce. A oni tylko kopią nas w tyłek. Walić to! Ameryka jest naszą dłużniczką. To my stworzyliśmy tę dziwkę!” – mówi w jednej ze scen Norman. Ameryka wczoraj i dziś „Pięciu braci” nie jest jednak do końca udanym filmem. Fabuła jest rozwleczona – wiele scen nic nie wnosi do historii. Ponadto Lee zamiast skupić się na głównym wątku i rozbudowaniu psychologicznych portretów czterech bohaterów, wprowadza do filmu kolejne postacie – między innymi syna jednego z weteranów, który rości sobie prawo do części złota; byłą kochankę drugiego z weteranów czy Francuzkę, rozbrajającą miny w dżungli. Wielu bohaterów pozostaje dla nas anonimowa. W sytuacji zagrożenia, będąc na froncie, kolor skóry przestawał mieć znaczenie. Żeby przetrwać, wszyscy musieli współpracować – biali i czarni stali się sobie równi. Wspomina o tym także jeden z bohaterów „Pięciu braci”, który mówi: „Kiedyś czarni coś znaczyli. Walczyliśmy razem. Tu, w tej przeklętej dżungli, zostaliśmy braćmi”. Dawid Dróżdż Film jest jednak ważnym dopełnieniem narracji o wojnie w Wietnamie z perspektywy, która dotychczas była przez mainstreamowe kino pomijana. Spike Lee w swoim stylu bywa kąśliwy i zabawny. Nie jest przy tym sentymentalny – nie opowiada o powrocie weteranów do miejsca traumy z nostalgią czy przesadną refleksyjnością. Zamiast tego mamy krytyczne spojrzenie na Amerykę (zarówno dzisiejszą, jak i tę z czasów wojny). Po uszach dostają Lyndon B. Johnson i Richard Nixon, którzy dopuścili do interwencji militarnej Stanów w Wietnamie i lekceważyli społeczny opór. Reżyser krytykuje także administrację „prezydenta z ostrogą piętową” [1], który prowadzi antyimigrancką, ksenofobiczną politykę. Trump pojawia się w dialogach bohaterów nie przez przypadek. Aluzje do współczesności pokazują pewną ciągłość myśli realizowaną przez kolejne pokolenia rządzących. W kontekście relacji rasowych oznacza to, że Stany nie potrafią kulturowo uwolnić się od okresu niewolnictwa i segregacji rasowej, które determinują dzisiejszą kondycję Ameryki – kraju od wielu dekad stojącego w rozkroku pomiędzy republikańskim dążeniem do homogeniczności a marzeniem o równości, o którą walczą liberałowie, środowiska lewicowe i Afroamerykanie. Przypis: [1] Donald Trump w latach 60. cierpiał ponoć na ostrogę piętową. Dzięki tej dolegliwości został uznany za niezdolnego do wykonania służby wojskowej i uniknął wyjazdu do Wietnamu. Trump przejawiał wówczas lewicowe poglądy i był przeciwnikiem interwencji Stanów w Wietnamie. Trailer: Skoro tu jesteś... ...mamy do Ciebie małą prośbę. Żyjemy w dobie poważnych zagrożeń dla pluralizmu polskich mediów. W Kulturze Liberalnej jesteśmy przekonani, że każdy zasługuje na bezpłatny dostęp do najwyższej jakości dziennikarstwa Każdy i każda z nas ma prawo do dobrych mediów. Warto na nie wydać nawet drobną kwotę. Nawet jeśli przeznaczysz na naszą działalność 10 złotych miesięcznie, to jeśli podobnie zrobią inni, wspólnie zapewnimy działanie portalowi, który broni wolności, praworządności i różnorodności. Prosimy Cię, abyś tworzył lub tworzyła Kulturę Liberalną z nami. Dołącz do grona naszych Darczyńców! tutaj możesz dołączyć do grona naszych comiesięcznych Darczyńców tutaj możesz wesprzeć nas na Dawid Dróżdż kulturoznawca, redaktor działu „Patrząc” „Kultury Liberalnej”, krytyk filmowy, dziennikarz publikujący na łamach „Gazety Wyborczej”, „Wirtualnej Polski” i „Czasu Kultury”.
CDA Premium (13850) Dla dzieci. Telewizja Dla dzieci. Telewizja. Strona główna. Wideo użytkowników. Video (4122) Filtruj każda długość każda długość
Pomiń wstęp, słuchając od 2 minuty. W czerwcu 2002 roku na drodze krajowej nr 19 doszło do zderzenia czołowego dwóch pojazdów. W wyniku wypadku życie straciła młoda, osiemnastoletnia dziewczyna.
01:44:54. Zimne piekło 2003 lektor pl 1080p. 01:28:08. Piekło Dantego - Epicka Animacja NAP 1080p. 01:24:32. Piekło Dantego - Epicka Animacja DUBB 1080p. 01:54:12. Prywatne piekło 1997 lektor pl 1080p. 02:04:25.
. gs7ipu48kc.pages.dev/436gs7ipu48kc.pages.dev/418gs7ipu48kc.pages.dev/824gs7ipu48kc.pages.dev/548gs7ipu48kc.pages.dev/178gs7ipu48kc.pages.dev/987gs7ipu48kc.pages.dev/497gs7ipu48kc.pages.dev/952gs7ipu48kc.pages.dev/197gs7ipu48kc.pages.dev/721gs7ipu48kc.pages.dev/227gs7ipu48kc.pages.dev/476gs7ipu48kc.pages.dev/313gs7ipu48kc.pages.dev/438gs7ipu48kc.pages.dev/345
piekło jest dla bohaterów 1962 cda
